ΒΙΕΝΝΗ - ΤΕΧΕΡΑΝΗ.-

Οι συνομιλίες ανάμεσα στην ιρανική ηγεσία και στην αντιπροσωπεία των «6» (των πέντε χωρών μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας - ΗΠΑ, Ρωσία, Βρετανία, Γαλλία, Κίνα- και της Γερμανίας), για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα στην Κωνσταντινούπολη στις 21 - 22 Γενάρη, «ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία της Δύσης για διαμόρφωση κλίματος συνεννόησης». Αυτό υποστήριξε ο Ιρανός πρέσβης στη Διεθνή Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας (ΔΕΑΕ), Αλί Ασγκάρ Σολτάνιεχ, την ώρα που στην Τουρκία ο Ιρανός σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Αλί Μπαγκερί συναντούσε τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου, ενόψει της συνάντησης. Επίσκεψη στην Τουρκία πραγματοποίησε και η επικεφαλής της διπλωματίας της ΕΕ, Κάθριν Αστον, η οποία επίσης θα είχε συνάντηση με τον Α. Νταβούτογλου για το ίδιο θέμα.

Παράλληλα, φαίνεται να ναυαγεί η ιρανική πρόσκληση προς Ρωσία, Κίνα, ΕΕ, Κίνημα Αδεσμεύτων και Αραβικές χώρες για επίσκεψη σε ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις πριν τη Συνάντηση της Κωνσταντινούπολης. Μετά την ΕΕ που απέρριψε την πρόσκληση, χθες το Πεκίνο ανακοίνωσε ότι «λόγω χρόνου» ο απεσταλμένος του στην ΔΕΑΕ δεν μπορεί να μεταβεί στην Τεχεράνη, ενώ η Μόσχα τόνιζε ότι αυτή η επίσκεψη «δεν μπορεί να υποκαταστήσει τις επιθεωρήσεις της ΔΕΑΕ που πρέπει να συνεχιστούν».

Σειρά «αποκαλυπτικών στοιχείων» υποστηρίζει ότι έχει συγκεντρώσει ο Ιρανός δημοσιογράφος Ναντέρ Καρίμι για τις «στενές», όπως υποστηρίζει, σχέσεις μεταξύ Ιράν - Ισραήλ. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που φιλοξενεί το δίκτυο «αλ Αραμπίγια», ο Καρίμι, που κρατείται με την κατηγορία της «υπόσκαψης της ασφάλειας του ιρανικού καθεστώτος» στις φυλακές Εβίν, τονίζει ότι μιλώντας με αξιωματούχους και των δύο πλευρών, και από όλες σχεδόν τις βαθμίδες, ακόμη και από τις μυστικές υπηρεσίες, αποδεικνύεται ότι πέραν του «φραστικού πολέμου», οι δύο πλευρές αξιοποιούν η μία την ύπαρξη της άλλης για να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους: Το ιρανικό καθεστώς για να εδραιωθεί εντός και εκτός ως περιφερειακή δύναμη και το Ισραήλ για να αποπροσανατολίζει από άλλα ζητήματα όπου θα μπορούσε να δεχτεί πίεση, όπως, π.χ., η κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών.