γέλιο των όπου γης ηγεμόνων,

γόοι μαζών, θρήνοι βρεφών,

σχηματίζανε μέσα μου

καταρράκτες. Και τότε,

ασκεπής, μες στον άγριο

καιρό, σκυμμένος στη γης,

προσπαθούσα να σπείρω -

αλλά

το ψωμί της αγάπης

σάπιζε στο χωράφι μου.

(Νικηφόρου Βρεττάκου, «Τότε»)