Στο «Βήμα» της περασμένης Κυριακής, κάποιος καθηγητής πανεπιστημίου με το όνομα Λουκάς Τσούκαλης, χτυπάει καμπανάκι για τον «κίνδυνο απαξίωσης της δημοκρατίας». Οπως γράφει, «οφείλουμε να καταδικάσουμε απερίφραστα φωνές και συμπεριφορές που στρέφονται εναντίον των δημοκρατικών μας κεκτημένων (...) φωνές και πρακτικές στις οποίες υφέρπει μια εξαιρετικά επικίνδυνη τάση ανομίας ή ολοκληρωτισμού- οι δύο αυτές τάσεις συχνά συγκλίνουν. Και τα σημάδια πολλαπλασιάζονται τον τελευταίο καιρό (...) Αν συνεχίσουμε έτσι, η αυτοδικία και το δίκαιο του ισχυρότερου θα αποτελούν σύντομα τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Δεν θέλει πολύ για να μετατραπεί μια συντεταγμένη κοινωνία σε όχλο που χειραγωγούν οι δημαγωγοί».

Αφήνουμε κατά μέρος το γεγονός ότι το θέμα της «εφαρμογής του νόμου» ήταν το αγαπημένο για τις γραφίδες της αστικής τάξης το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Αλλά μέσα από τα γραπτά τους, ακόμα και οι πιο ικανοί, δείχνουν ποιος νόμος θέλουν να εφαρμοστεί και τι πρόσημο έχει το δίκαιο στον καπιταλισμό. Για παράδειγμα, όλοι όσοι έγραψαν για την ανάγκη να πέσει βούρδουλας σε όσους ανοίγουν τα διόδια, απεργούν ή διαδηλώνουν, επειδή αυτό λέει ο νόμος τους, δεν έχουν γράψει ποτέ ούτε μια γραμμή για το δουλεμπόριο στην αγορά εργασίας, για τα εργασιακά γκέτο σε όλες τις βιομηχανικές περιοχές της χώρας, για τα νοσοκομεία - επιχειρήσεις, που αναιρούν το δικαίωμα του λαού στην περίθαλψη.

Ολα τα παραπάνω, είτε αποτελούν φαινόμενα «νομιμοποιημένα» στο δικό τους δίκαιο, είτε είναι αυτονόητα για το κεφάλαιο και τα παπαγαλάκια του. Σε κάθε περίπτωση, οι στρατευμένες πένες των συγκροτημάτων αναγνωρίζουν στο κεφάλαιο το δικαίωμα να απαιτεί την εφαρμογή των νόμων που φτιάχθηκαν για να προστατεύουν την κερδοφορία του, αλλά δεν αναγνωρίζουν κανένα δικαίωμα στον εργαζόμενο να απαιτεί να εφαρμόζουν την ελάχιστη προστασία που κέρδισε με χρόνιους και αιματηρούς αγώνες. Πολύ περισσότερο, δεν του αναγνωρίζουν το δικαίωμα να παλεύει οργανωμένα, μαζικά και πολιτικά για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών της λαϊκής οικογένειας που καταστρατηγούν κυβέρνηση-ΕΕ-τρόικα- κεφάλαιο και τα κόμματά του. Και βεβαίως για να αλλάξει τους συσχετισμούς υπέρ των δυνάμεων που παλεύουν για τα συμφέροντά του, που προβάλλουν λύσεις σε όφελός του και κατ' επέκταση να καταργήσει τους βάρβαρους σε βάρος του νόμους. Αυτή η δημοκρατία που λιβανίζουν σταματάει στον αυλόγυρο των μεγάλων επιχειρήσεων. Ας αφήσουν λοιπόν τα περί «δημοκρατικών κεκτημένων», γιατί βγάζει μάτι η προσπάθειά τους να βάλουν το λαό και τους αγώνες του στο γύψο.