Τι κλάμα κι αυτό.Απ' όσους ένα χρόνο τώρα προσπαθούν να πείσουν την εργατική τάξη ότι φταίει για την οικονομική κατάσταση κι ότι πρέπει να πληρώσει για το δημόσιο χρέος.

Η ακρίβεια στην αγορά, είτε αφορά το πετρέλαιο είτε τα επιτόκια των δανείων, δεν είναι θεομηνία, πολύ περισσότερο δεν έχει ένοχο την εργατική τάξη. Είναι αποτέλεσμα της επιδίωξης του κεφαλαίου για το μέγιστο κέρδος και μιας πολιτικής που δουλεύει για το κεφάλαιο ενάντια στους εργάτες.

Οσοι, δήθεν, καταγγέλλουν την ακρίβεια, έχουν μόνο μια επιλογή: Να αποδείξουν με ποιον είναι: Με τα μονοπώλια ή με το λαό.

Κάθε άλλο κλάμα είναι υποκριτικό. Και αυτήν την περίοδο η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα έχουν ανάγκη κάθε άλλο παρά από ένα υποκριτικό κλάμα. Εχουν ανάγκη από καθαρές κουβέντες και προπαντός κατεύθυνση.

Μόνο το ΚΚΕκαι, κατ' επέκταση, μόνο ο «Ριζοσπάστης» και ο «902» επιμένουν να δείχνουν τα πράγματα όχι ως καταγραφή, αλλά ως διέξοδο.

Οσο σφίγγουν τα πράγματα, αυτή η διαφορά θα γίνεται όλο και πιο εμφανής.

Το κλάμαδιαφόρων για τη νομιμότητα αποκαλύπτει και την ταξική θέση από την οποία εκπορεύεται η ανησυχία: Να βγούμε, λέει, από την κρίση, συντεταγμένα.

Δηλαδή, με εφαρμογή των νόμων που τσακίζουν την εργατική τάξη, που εξαφανίζουν τους αυτοαπασχολούμενους, που βγάζουν από το χάρτη τους μικρούς αγρότες.

Ενα τέτοιο κάλεσμαέχει παρονομαστή: Ζητά, δηλαδή, να δεχτούμε ως αλήθεια τη ρήση του Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε» με άλλα λόγια: Η μη εφαρμογή των νόμων μας οδήγησε στο αδιέξοδο, λέει ο αρθρογράφος.

Μόνο που είναι ακριβώς η εφαρμογή των νόμων που υπηρετούν το κεφάλαιο αυτή που οδήγησε την εργατική τάξη στον γκρεμό.

Κόντρασε τέτοιες ανησυχίες, το δρόμο τον δείχνουν εκείνες οι πράξεις που αψηφώντας νόμους και αστυνόμους κάνουν καθαρό πως όταν ο λαός θέλει μπορεί να τινάξει από πάνω του κάθε δυνάστη. Να επιβάλει ως νομιμότητα το δικό του δίκιο.