Στις αρχές του 20ούαιώνα, το Παρίσι της Belle Epoque συνιστά τον ομφαλό της κοσμικής οικουμένης. Οι τέχνες, η σκέψη, η μόδα κι οι συμπεριφορές, τα πάντα στην πόλη αυτή φαίνεται να προηγούνται των καιρών. Το Παρίσι παράλληλα είναι πασίγνωστο και για τις κοκότες του. Θηλυκές υπάρξεις απείρου γοητείας και κάλλους και πεπειραμένες στην τέχνη των ερωτικών υπηρεσιών τόσο, ώστε γόνοι της αριστοκρατίας, βαθύπλουτοι βιομήχανοι, πρίγκιπες ξεπεσμένοι και μη και κληρονόμοι μυθικών περιουσιών απ' όλη την Ευρώπη κι όχι μόνο, εμφανίζονται διατεθειμένοι να ξοδέψουν περιουσίες για χάρη τους. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον κι αυτήν την ατμόσφαιρα διαδραματίζεται η ιστορία της ταινίας «Cheri» που στηρίζεται σε δύο μυθιστορήματα της Sidonie - Gabrielle Colette, το «Cheri» και το «La finde Cheri» που η συγγραφέας γράφει το 1920 και το 1926, αντίστοιχα, όχι κατά τη διάρκεια της Μπελ Επόκ αλλά αργότερα, όταν ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ή καλύτερα η νέα πραγματικότητα που διαμορφώθηκε με το πέρας του μεγάλου πολέμου, εμφανίζει τις εταίρες με μειωμένη ισχύ τόσο στην άσκηση πολιτικής από τα μετόπισθεν όσο και στη σφαίρα της καθαυτής αποπλάνησης.

Ταινία αναποφάσιστη ανάμεσα στον πόνο και τον αστεϊσμό που πατάει στο ταλέντο των πρωταγωνιστριών, στην γοητεία του σκηνικού και στο εύκολο δέλεαρ μιας ιστορίας που αγγίζει και δεν αγγίζει... Ταινία χωρίς εκείνη τη δύναμη στο χαρακτήρα της που θα την καθιστούσε ιδιαίτερη ή μοναδική, τόσο λόγω έλλειψης βάθους στην ενδοσκόπηση όσο κι επειδή το αφήγημα δεν ξεφεύγει από τα πλαίσια ελεγχόμενων και δαμασμένων προδιαγραφών. Ο Φρίαρς πολύ θα ήθελε να αγγίξει ή έστω να πλησιάσει τις περίφημες «Επικίνδυνες Σχέσεις» που σκηνοθέτησε το 1988. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να καταστεί δυνατό, γιατί ο ίδιος δεν φρόντισε να σκάψει κάτω από την επιφάνεια του δράματος, αλλά επέλεξε χειρισμούς σίγουρους, με επαγγελματικότητα και χωρίς προσθαφαιρέσεις σε αυτά που υπόσχεται το υλικό του, αρκούμενος σε μια νοσταλγική θεώρηση του παρελθόντος, σε μια ρηχή κατάδυση στην Μπελ Επόκ, με μέτρο την απεικόνιση σκηνογραφικής πιστότητας, του κλίματος και της φρενήρους ατμόσφαιρας. Η ταινία, που εντάσσεται στο είδος κινηματογράφου εποχής και αφηγείται ιστορίες για έρωτες πονεμένους και καταραμένους, είναι γερμανική παραγωγή, γυρισμένη στ' αγγλικά με Αμερικανούς ηθοποιούς και κυρίαρχο στοιχείο τους γρήγορους, κακεντρεχείς διαλόγους και τις κοφτερές και ειρωνικές ατάκες, που αφήνουν στο στόμα μάλλον γεύση από Οσκαρ Ουάιλντ παρά από την παριζιάνα Κολέτ. Η ταινία είναι αδικαιολόγητα εξωτερική, διακοσμητική και άνιση, αλλού εμφανίζεται εξαιρετικά δουλεμένη - ειδικά στις σκηνές μεταξύ της Φάιφερ και της Μπέιτς - και αλλού υποτονική και μαλθακή. Το πρώτο της μέρος λειτουργεί καλύτερα, όπου περιγράφονται πρόσωπα και καταστάσεις, η γέννηση του έρωτα ανάμεσα στους δύο εραστές και διατηρούνται επιπόλαιοι και ειρωνικοί τόνοι και πετυχημένα καυστικά στιγμιότυπα. Στο πρώτο μέρος, όπως συμβαίνει στις καλύτερες στιγμές του σινεμά του Φρίαρς, η ψυχική κατάσταση των χαρακτήρων δεν εξηγείται αλλά υπαινίσσεται. Το φιλμ αρχίζει να χάνει βάρος όταν μπαίνει στην αφήγηση της αίσθησης του κενού και της δοκιμασίας της απουσίας του ενός μακριά από τον άλλο.

Πιο γραμμική και λιγότερο ίσως σύνθετη από άλλα φιλμ του Φρίαρς, το «Cheri» βρίθει από ίχνη βιωμένης ικανοποίησης, από συνεχή αναζήτηση μορφών ευχαρίστησης, ακόμη και από το είδος της χαμένης ευχαρίστησης που οδηγεί στη μέθη του σινεμά του Οφίλς, για παράδειγμα όταν οι δύο εραστές χωρίζουν συνεχίζουν να επικοινωνούν μεταξύ τους, όχι με επιστολές αλλά με σκέψεις και επιθυμίες που διασταυρώνονται ... Ο έρωτας στις «Επικίνδυνες Σχέσεις» ήταν εργαλείο ηδονής και βεντέτας. Εδώ εμφανίζεται ιδιότροπος και παντοδύναμος με καταστροφικές συνέπειες, μοιάζει να σχολιάζει από απόσταση η voiceoff που ακούγεται και που είναι η φωνή του ίδιου του Φρίαρς. ..

Παίζουν: Μισέλ Φάιφερ, Ρούπερτ Φρεντ, Κάθυ Μπέιτς, Ιμπεν Γιέιλε, Φελίσιτι Τζόουνς, Ανίτα Πέλενμπεργκ, κ.ά.

Παραγωγή: Βρετανία, Γαλλία (2009).