Τριάντα ένα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το θάνατο του Νίκου Ξυλούρη, του Κρητικού λυράρη και τραγουδιστή, του λεβέντη καλλιτέχνη και αγωνιστή, που παρά τη σύντομη ζωή του άφησε το δικό του ίχνος γνησιότητας, αλήθειας σε κάποιες από τις πιο δυνατές στιγμές του ελληνικού τραγουδιού. «Ριζίτικα», «Χρονικό», «Ιθαγένεια», «Καπνισμένο Τσουκάλι», «Αντιπολεμικά», «Ερωτόκριτος» είναι ορισμένοι από τους κύκλους τραγουδιών, που μας πρόσφερε. Η φωνή του, όπως έλεγε ο Γιάννης Ρίτσος, «ένωνε την ιστορική ελληνική παράδοση με τις σύγχρονες παγκόσμιες αγωνίες». Με αυτή τη χαρακτηριστική, κρητική φωνή, που ήταν συνύπαρξη επικού άσματος και βυζαντινής ψαλμωδίας, μας πρόσφερε τραγούδια αληθινά και πηγαία, τα οποία συντρόφεψαν και συνεχίζουν να συντροφεύουν το λαό μας στις αναζητήσεις και στους αγώνες του. Τραγούδια, που είτε πήγαζαν απευθείας από την Κρητική μουσική παράδοση, είτε ήταν «έντεχνες» δημιουργίες γνωστών συνθετών και «κουβαλούσαν» τα αρώματα και τη δύναμη της μεγάλης ποίησης. Μέσα από την καθάρια, συγκλονιστική, σπάνια φωνή του συνεχίζουν να πυρπολούν καρδιές και συνειδήσεις, να προσφέρουν συγκινήσεις και ν' αποκτούν νέους «συνομιλητές», «τούτες τις μέρες» που «ο άνεμος μας κυνηγά...».