«Ενα παιδί πέντε χρονώ στη μέση ενός δρόμου της Αθήνας, μάζευε σταφίδες, ψιλές μαύρες σταφίδες, μάζευε το παιδί από τις γραμμές του τραμ. Ο τραμβαγιέρης χτύπαγε με μανία το καμπανάκι , χτύπαγε το καμπανάκι καθώς πλησίαζε το τραμ και το παιδί δεν έφευγε. Μάζευε τις σταφίδες, τις έφερνε στο στόμα κι έχωνε τις μικρές μαύρες σταφίδες μέσα στο στόμα κι έβαζε και το δάχτυλό του μέσα. Είδα το αίμα που έτρεχε από τα μικρά τα δάχτυλα κι αυτό το κουρεμένο αγόρι τα έγλειφε. Τα έγλειφε ένα - ένα τα δάχτυλα που ματώνανε από τις δαγκωματιές του και δεν άκουγε το καμπανάκι που χτύπαγε το τραμ καθώς κατέβαινε στη μέση της Αθήνας...».

Οι ιστορίες της Δέσποινας Λαλά - Κριστ, στο βιβλίο «Παίρνω αμπάριζα και βγαίνω», εκτυλίσσονται κυρίως στα χρόνια της κατοχής και στα πρώτα μετακατοχικά. Τόπος οι λαϊκές συνοικίες της Αθήνας. Πρωταγωνιστές τα μικρά παιδιά, που δεν καταλαβαίνουν γιατί γίνεται «όλο αυτό το κακό». Οι θάνατοι μπλέκονται με την αμπάριζα και τις αμάδες και η πείνα γίνεται κι αυτή ένα σκληρό παιχνίδι, με έπαθλο πέντε πατάτες. Κυκλοφορεί από τη «Σύγχρονη Εποχή».