-- Σε κάποιο σημείο της τοποθέτησής σας, ζητήσατε από τους εργαζόμενους και από το λαό να κάνει «στάση πληρωμών». Ας υποθέσουμε ότι δεν πληρώνω τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, της ΕΥΔΑΠ, για πέντε μήνες, για ένα χρόνο, δε θα έρθει κάποια στιγμή που θα πληρώσω το λογαριασμό τριπλά; Αφού δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά.

-- Σε προσωπικό επίπεδο δε λύνονται αυτά τα ζητήματα. Αλλά να πάρουμε και μια πλευρά. Υπάρχει κόσμος που δεν μπορεί να πληρώσει; Δεν είναι μόνο ζήτημα επιλέγω να μην πληρώσω. Στριμώχνομαι μεν, στερούμαι, αλλά επιλέγω να μην πληρώσω. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι, αν όχι τώρα, θα γίνουν πολύ περισσότεροι σε 2, 3, 4 χρόνια που δε θα έχουν να πληρώσουν. Να το ξεκαθαρίσω, δεν είναι ένα χούι που έχουμε εμείς για να αντιπαλέψουμε αυτή την πολιτική με το «δε θα πάω να πληρώσω τη ΔΕΗ», ενώ έστω στριμωγμένη μπορώ να πάω να την πληρώσω. Θα έρθει η στιγμή που δεν θα μπορώ. Δεν πρέπει να φτάσουμε σε αυτή τη στιγμή.

Επομένως, το θέμα «δεν πληρώνω, κάνω στάση πληρωμών» περιλαμβάνει μια σειρά μορφές πάλης που ανεβάζουν τη συσπείρωση και την πίεση για να αντιπαλέψεις συνολικά και ριζικά αυτή την πολιτική. Είναι μέσα στις μορφές πάλης.

Οι μορφές πάλης πρέπει σήμερα να είναι πιο ανεβασμένες, αλλά όχι τα αιτήματα να είναι συντεχνιακά. Οταν έχεις πολιτικοποιημένα αιτήματα, αιτήματα που μετατρέπονται σε μια αντεπίθεση με στόχο την ανατροπή του συσχετισμού δύναμης, θα έχεις και ανεβασμένες μορφές πάλης. Πώς θα γίνει δηλαδή; Μπορεί να είναι κι άλλες. Ξέρεις ο λαός τι μπορεί να βγάλει; Οι μορφές πάλης δε γράφονται, δεν καθορίζονται μέσα από τα κομματικά γραφεία.

Μην απομονώσουμε δηλαδή τη μορφή πάλης από το στόχο. Αν ο στόχος σου είναι απλώς να μην πληρώσεις μερικούς μήνες, τον πέμπτο μήνα, τον έκτο μήνα θα πας να το πληρώσεις, τι θα κάνεις;

Δεν είναι αυτοσκοπός το «δεν πληρώνω». Είναι ενταγμένος μέσα σε μία γραμμή συγκεκριμένη. Και να επικεντρώνουμε ορισμένα πράγματα. Δωρεάν εισιτήριο σε αυτούς που πάνε 6 με 8. Δεν μπορείς να πεις να μην πληρώνει κανένας εισιτήριο και ποτέ, αλλά μέσα από αυτή την προσπάθεια επικεντρώνεις αν θέλεις σε αυτό το θέμα.

'Η όταν λέμε να αποδεσμεύεται η παροχή υπηρεσιών Υγείας από το αν έχω βιβλιάριο και κάρτα εργασίας και αυτά τα 100 μεροκάματα που έχουν βάλει. 'Η όταν λέμε να μην πληρώνεις τα 5 ευρώ. Αν το δεις τυπικά, θα σου πει ο άλλος: Μα 5 ευρώ δεν είναι και τρομερό στα νοσοκομεία. Μα τα 5 ευρώ αύριο θα γίνουν 25. Και τα 5 ευρώ τα έβαλαν για να καλλιεργήσουν την άποψη της συνευθύνης και της συμμετοχής, ότι είναι υπόθεση όλων το χρέος.

Μορφές πάλης και αιτήματα όχι για να δημιουργείς μια ανακατωσούρα. Αν το κάνεις για ανακατωσούρα και για εντυπώσεις, ζημιά θα κάνεις. Αλλά πώς θα πεις «δεν είναι δικό μου θέμα το χρέος, δεν το δημιούργησα, δεν πληρώνω»; Και όχι μόνο δεν πληρώνω, ζητάω να γίνει λαϊκή ιδιοκτησία όλο το συσσωρευμένο χρήμα που υπάρχει, όλος ο συσσωρευμένος πλούτος, είτε είναι χρήμα είτε είναι μηχανήματα είτε είναι ακίνητα είτε είναι δάση, ό,τι και να 'ναι.

Αλλιώς, μεμονωμένα τέτοια αιτήματα, όταν δεν δημιουργούν προϋποθέσεις μιας πάλης τέτοιας που χρειάζεται σήμερα, θα γίνουν λίγο χαριτωμένα αιτήματα, συμπαθητικά, αλλά δε θα κινητοποιούν τον κόσμο με σταθερότητα.