Στις 10 Γενάρη του 1946 με τις ευχές ολόκληρης της ανθρωπότητας, για ένα ειρηνικό μέλλον χωρίς πολέμους και συγκρούσεις, συνήλθε στη Νέα Υόρκη, σε πρώτη Σύνοδο, η Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.

Οι βάσεις της δραστηριότητας αυτού του οργανισμού και η διάρθρωσή του εκπονήθηκαν στα χρόνια του Β` Παγκοσμίου Πολέμου 1939 -1945 από τα ηγετικά στελέχη του αντιχιτλερικού συνασπισμού. Η διάσκεψη της Μόσχας των υπουργών Εξωτερικών των ΕΣΣΔ, ΗΠΑ και Βρετανίας το 1943, η συνδιάσκεψη του Ντάμπαρτον Οξ του 1944, η συνδιάσκεψη της Κριμαίας του 1945 και η συνδιάσκεψη του Αγίου Φραγκίσκου του 1945 αποτέλεσαν τους κυριότερους σταθμούς για τη δημιουργία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ).

Στο Καταστατικό του ΟΗΕ, με τις προσπάθειες της ΕΣΣΔ και όλων των προοδευτικών δυνάμεων κατοχυρώθηκαν οι δημοκρατικές αρχές της διεθνούς συνεργασίας όπως η κυρίαρχη ισότητα όλων των μελών του ΟΗΕ, η λύση των διεθνών διαφορών αποκλειστικά με ειρηνικά μέσα, η παραίτηση στις διεθνείς σχέσεις από την απειλή βίας, ή από την άσκηση βίας με οποιαδήποτε μορφή που είναι ασυμβίβαστη με τους σκοπούς του ΟΗΕ, η μη ανάμειξη του ΟΗΕ σε υποθέσεις που είναι ουσιαστικά της εσωτερικής αρμοδιότητας οποιουδήποτε κράτους κ.ά.

Οι αποφάσεις και η δράση του ΟΗΕ εξέφραζαν και συνεχίζουν να εκφράζουν τον εκάστοτε διαμορφούμενο συσχετισμό των δυνάμεων μεταξύ των κρατών του κόσμου και τις κυρίαρχες τάσεις της διεθνούς ζωής. Θα μπορούσε κανείς, από αυτή την άποψη, να χωρίσει τη μέχρι σήμερα πορεία του ΟΗΕ σε δύο περιόδους. Στην πρώτη που διήρκεσε από την ίδρυσή του μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '80 ο αγώνας στο διεθνές πεδίο μεταξύ των δυνάμεων του σοσιαλισμού και της δημοκρατίας από τη μια και των δυνάμεων της επίθεσης και της ιμπεριαλιστικής αντίδρασης από την άλλη διαμόρφωνε το χαρακτήρα του ΟΗΕ και των αποφάσεών του. Στη δεύτερη περίοδο, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων ο ΟΗΕ άρχισε βαθμιαία να μετατρέπεται σε όργανο νομιμοποίησης των επεμβάσεων και της πολιτικής της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων. Τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της εξέλιξης ήταν η στάση του ΟΗΕ στον Πόλεμο του Κόλπου και την επιδρομή του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία.