Ο Δ. Κ. παίρνει το βάπτισμα του ποιητή με τη «Μυθογραφία». Ο τίτλος σηματοδοτεί τον κύριο άξονα της συλλογής που είναι πρόσωπα της μυθολογίας μας. Ποιήματα για τον Ορέστη, τη Νιόβη, τον Ορφέα, την Ευρυδίκη, την Ισμήνη, την Ελένη, τη Δήμητρα συνθέτει ο Δ. Κ. σε άριστη γλώσσα, με ευρήματα και συμβολισμούς. Η γραφή του πυκνή, χωρίς πλατειασμούς, τονίζει τις ποιητικές αρετές του. Με λυρικά ξεσπάσματα και χρωματισμούς που ποικίλλουν πάνω στην ποιητική του «παλέτα», ερμηνεύει τη δική του μυθογραφία.

«Είναι μια λέξη από νερό, μια χειρονομία σαν κύμα/ που ονειρεύεται, θυμάμαι/ στους δύσκολους καιρούς του έρωτα/ όταν στο κέντρο άδειων τοπίων/ Πολλαπλασιάστηκα/ σε χιλιάδες έντομα που βίωναν/ παραισθήσεις χρόνου νοητού/ Οπου διαρκώς η θάλασσα/ παρεμβάλλεται».

Με στοχασμό βαθύ ταξιδεύει και παρασύρει τον αναγνώστη σε στιγμές λυρικής έξαρσης. Εκεί ακριβώς συναντούμε μια ποίηση κρυστάλλινη, αμιγή, με κορυφαίες εξομολογητικές εκρήξεις των ηρωίδων του. (Εκδόσεις Γαβριηλίδη).