Η «απελευθέρωση» στο Αφγανιστάν καλά ...κρατεί

Τα γεγονότα, ωστόσο, έρχονται να διαψεύσουν τις συγκεκριμένες εικασίες. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε καμία περίπτωση επίθεσης εκ μέρους των αμερικανο - ΝΑΤΟικών κατοχικών δυνάμεων δεν υπάρχει παραδοχή απώλειας αμάχων, πλην περιστατικών που δεν μπορούν να καλυφθούν. Οι άμαχοι, κατά τη συνήθη πρακτική τόσο των κατοχικών, όσο και των συνεργαζόμενων με αυτές αφγανικών στρατιωτικών δυνάμεων, βαφτίζονται «Ταλιμπάν» και δικαιολογούνται στο πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Πλέον, πρόσφατη περίπτωση μαζικών δολοφονιών αμάχων από κατοχικές δυνάμεις, η αεροπορική επίθεση δυνάμεων στην επαρχία Κουνάρ, στις 20 του Φλεβάρη, που στοίχισε τη ζωή σε 65 αμάχους, σύμφωνα και με τις εγκάθετες τοπικές αρχές. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες 30 από τους νεκρούς ήταν παιδιά, 20 γυναίκες και 15 θύματα ήταν άοπλοι άνδρες. Τη μαζική δολοφονία αμάχων, στην οποία συμμετείχαν και αφγανικές στρατιωτικές δυνάμεις, αρνήθηκε σε ένα ρεσιτάλ υποκρισίας το ΝΑΤΟ, υποστηρίζοντας ότι δεν υπήρχε κανείς άμαχος νεκρός. Αντίθετα, στις συγκεκριμένες πολεμικές επιχειρήσεις και αεροπορικές επιδρομές, σκοτώθηκαν μόνο 30 «Ταλιμπάν», κατηγορώντας τους κατοίκους της περιοχής για συνεργασία με τους «μαχητές» και προσπάθεια διάδοσης αντικατοχικής προπαγάνδας. Χαρακτηριστικές ήταν οι δηλώσεις κατοχικών αξιωματούχων που δε δίστασαν να υποστηρίξουν ότι οι ίδιοι οι κάτοικοι της περιοχής έκαψαν τα χέρια και τα πόδια των παιδιών για «να δημιουργήσουν εντυπώσεις»... Δε δίστασαν να πραγματοποιήσουν ακόμα και έρευνα, στην οποία φυσικά επιβεβαιώνεται η ΝΑΤΟική θεωρία περί 36 μαχητών νεκρών και κανενός αμάχου.

Ωστόσο, οι μαρτυρίες των κατοίκων αποδεικνύονται ανατριχιαστικές, καθώς περιγράφουν με τρόμο τις αεροπορικές επιδρομές των κατοχικών κατά τη διάρκεια της νύχτας. Σημειώνουν ότι τα θύματα ήταν κάτοικοι που τρομοκρατήθηκαν από τις ολονύκτιες αεροπορικές επιδρομές και βγήκαν από τα σπίτια τους νομίζοντας ότι θα γλιτώσουν. Το αποτέλεσμα ήταν να καούν από τα κατοχικά πυρά, σε σημείο που να μην αναγνωρίζονται και στη συνέχεια να ταφούν σε ομαδικούς τάφους.

Την αλήθεια δεν ήταν σε θέση να αρνηθεί ούτε καν η αφγανική κυβέρνηση και ο εγκάθετος πρόεδρος Χαμίντ Καρζάι, ο οποίος επανεξελέγη πρόσφατα σε συνθήκες νοθείας, με τις ευλογίες της αμερικανο - ΝΑΤΟικής κατοχής. Σε ένα ρεσιτάλ υποκρισίας, ο Αφγανός δοσίλογος πρόεδρος καταδίκασε τις επιθέσεις, εφιστώντας την προσοχή των δυνάμεων κατοχής στην προστασία των αμάχων, προσθέτοντας ότι τέτοια «λάθη» υπονομεύουν την ίδια την κατοχή, δηλώσεις που έχει κάνει και στο παρελθόν, «απειλώντας» δήθεν ότι θα βρεθεί απέναντι στην κατοχή αν συνεχιστούν οι δολοφονίες αμάχων.

Η σφαγή στην Κουνάρ δεν είναι παρά μία από τις πολλές περιπτώσεις στον δεκαετή πόλεμο, που επιβεβαιώνει το ρόλο των δυνάμεων κατοχής εναντίον του αφγανικού λαού. Η κλιμάκωση των επιχειρήσεων των κατοχικών στρατευμάτων, με στόχο την αποφασιστική επιβολή τους έναντι των «Ταλιμπάν», αναμένεται να αυξήσει ακόμα περισσότερο τα θύματα του πολέμου, καθώς ήδη σφυροκοπούνται περιοχές που θεωρούνται προπύργια των «μαχητών», χωρίς να γνωστοποιούνται οι απώλειες σε αμάχους.

Την ίδια στιγμή, το αντιαμερικανικό - αντικατοχικό αίσθημα ενισχύεται, αφού οι οικογένειες μετρούν τους νεκρούς τους και βλέπουν τις πληγές που τους άνοιξε ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος να αιμορραγούν όλο και περισσότερο, με αποτέλεσμα τόσο κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις όσο και ακόμα μεγαλύτερη προσχώρηση στους «Ταλιμπάν», που θεωρούνται - έστω και εσφαλμένα - ως η μοναδική διέξοδος για την απαλλαγή από το κατοχικό καθεστώς.

Οι κάτοικοι των περιοχών που βρίσκονται στο επίκεντρο των επιχειρήσεων χαρακτηρίζουν τις κατοχικές δυνάμεις ως το «μεγαλύτερο τρομοκράτη» του αφγανικού λαού, ενώ βασανισμοί, συλλήψεις, απειλές και δολοφονίες Αφγανών συνθέτουν με τα πλέον μελανά χρώματα την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μετά την αμερικανο - ΝΑΤΟική επέμβαση.

Οι «Ταλιμπάν», που, από την αρχή, εκπαιδεύτηκαν και εξοπλίστηκαν από τις ΗΠΑ, για να χτυπήσουν το λαϊκό καθεστώς που επιχείρησε να βγάλει τη χώρα από την καθυστέρηση τη δεκαετία του '80, εξακολουθούν να χρηματοδοτούνται έστω και έμμεσα από τις κατοχικές δυνάμεις. Τεράστια κονδύλια δαπανώνται για το χρηματισμό ομάδων «ανταρτών», προκειμένου να μην επιτεθούν στις αμερικανικές δυνάμεις κατοχής, ενώ οι ΗΠΑ τάσσονται υπέρ των σχεδίων «εθνικής συμφιλίωσης» του Αφγανού προέδρου, που προβλέπει το γενναιόδωρο χρηματισμό των «Ταλιμπάν», προκειμένου να παραδώσουν τα όπλα και στη συνέχεια να συμμετάσχουν στην εξουσία.

Εν τω μεταξύ, οι ΗΠΑ δηλώνουν ξεκάθαρα ότι δεν προτίθενται να αποχωρήσουν από το Αφγανιστάν και να εγκαταλείψουν τον έλεγχο της περιοχής και τα ιμπεριαλιστικά τους συμφέροντα. Πέρα από τα δήθεν σχέδια αποχώρησης του κατοχικού στρατού μέχρι το 2014, η οργάνωση του κράτους και ανοικοδόμηση είναι ξεκάθαρο ότι θα παραμείνει στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που θα επωφεληθούν ακόμα περισσότερο την επόμενη μέρα του πολέμου. Ο Χ. Καρζάι από την πλευρά του φροντίζει να ενισχύει τους δεσμούς της χώρας του με την Τουρκία, την Κίνα και τη Ρωσία, ανοίγοντας την πόρτα στη μοιρασιά της λείας και σε νέους παίκτες, προσπαθώντας να επωφεληθεί από τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Ο λαός της χώρας εξακολουθεί να αναζητά καταφύγιο, προκειμένου να επιβιώσει είτε πρόκειται για επιθέσεις κατοχικών, είτε Ταλιμπάν. Παρ' όλα αυτά, οι κατοχικές δυνάμεις επιμένουν να δηλώνουν «θεματοφύλακες της σταθερότητας της περιοχής», προσπαθώντας να καλύψουν τα εγκλήματά τους, ενισχύοντας την κυβέρνηση Καρζάι, καταγγέλλοντας κατά διαστήματα τη «διαφθορά», ενώ ενισχύουν με διάφορους τρόπους έμμεσα τους Ταλιμπάν, δίνοντας δικαιολογία στην παράταση της παραμονής τους στη χώρα. Σε αυτή την παρωδία, συνένοχες είναι και οι ελληνικές αστικές κυβερνήσεις, στο πλαίσιο της συμμετοχής στο ΝΑΤΟ και την αποστολή στρατιωτών στην περιοχή.