«Υπάρχει έλλειμμα πολιτικής» αποφαινόταν μια τηλεοπτική αναλύτρια χτες τοβράδυ. Και με τρόμο μιλούσε για τον «γκρεμό δίπλα μας» και την «αριστερά που δεν έχει προτάσεις».

Τις επιπτώσεις από την πολιτική που υπάρχει και εφαρμόζεται δεκαετίες τώρα τις νιώθουν στο πετσί τους εκατομμύρια άνθρωποι. Το ποιος είναι στον γκρεμό το δείχνει η είδηση από το Λονδίνο μετά την άλλη την ανάλογή της από τη Γενεύη. Ορισμένοι, μάλιστα, απ' αυτούς που αρπάνε το φαΐ απ' το τραπέζι βγήκαν και στο γυαλί να εξηγήσουν το πόσο συμφέρουσες είναι τέτοιου τύπου επενδύσεις. Τσιμουδιά για το από πού προέρχεται αυτό το χρήμα. Γιατί τότε θα πρέπει να πουν ότι ο εργάτης δεν πρέπει να πληρώσει τίποτα. Εχει ήδη εξαναγκαστεί από την υπαρκτή πολιτική υπέρ του κεφαλαίου να πληρώσει πάρα πολλά.

Ο,τι βρίσκεται στα χέρια της αστικής τάξης είναι αρπαγμένος πλούτος από τη δουλειά των εργατών. Κι αυτό ακριβώς είναι που πρέπει να ανατραπεί. Αυτήν την πρόταση δε θέλουν ούτε να την ακούνε οι αναλυτές της αστικής τάξης που αναλαμβάνουν κάθε βράδυ να θολώσουν τα νερά, να κάνουν τους ανθρώπους της δουλειάς να πιστέψουν ότι ο μόνος δρόμος που έχουν μπροστά τους είναι αυτός που αυγαταίνει τα κέρδη των καπιταλιστών.

Δεν τους φτάνουν οι περισπούδαστες αναλύσεις. Προβάλλουν και προκλητικά «ρεπορτάζ». Οπως αυτό που περιγράφει σαν σπουδαία την απόφαση του γαλλικού ΟΑΕΔ να χρηματοδοτήσει κάποιες επιχειρήσεις μανικιούρ που προσφέροντας με το αζημίωτο τις υπηρεσίες τους θα κάνουν τις άνεργες γυναίκες να νιώσουν καλύτερα. Απορούμε πώς μια τόσο σπουδαία ιδέα δεν την έχει υιοθετήσει ο δικός μας ΟΑΕΔ που επιμένει να δηλώνει θρασύτατα ότι επιχορηγεί τους επιχειρηματίες, αντί να δίνει επιδόματα ανεργίας, γιατί έτσι πιάνουν τόπο τα λεφτά.

Οτι ο αρπαγμένος από τους εργάτες πλούτος πιάνει τόπο με νέες ενισχύσεις στο κεφάλαιο το βεβαιώνει και ο πρόεδρος του ΣΕΒ. Που για να υπερασπίσει ως μονόδρομο την πολιτική υπέρ του κεφαλαίου κατέφυγε σε ανοιχτή τρομοκρατία των λαϊκών στρωμάτων, λέγοντάς τους πως κινδυνεύουν απ' όσους κινητοποιούνται για την ανατροπή αυτής της πολιτικής.

Ηρθε, όμως, το χειροκρότημα από τη ναυαρχίδα του παγκόσμιου καπιταλιστικού Τύπου, τους «Financial Times», να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Εξηγεί γιατί πρέπει να νικήσει η κυβέρνηση Παπανδρέου. Ποιον να νικήσει; Ολους όσοι όχι μόνο δε συμμερίζονται την αγωνία των καπιταλιστών για την ανταγωνιστικότητα, αλλά και παλεύουν οργανωμένα για την κατάργηση της ίδιας της αιτίας όλων των δεινών που υφίσταται η εργατική τάξη: Για να χάσουν, δηλαδή, οι καπιταλιστές.

Το παζάρι στην ΕΕ βγάζει μάτι. Προβάλλεται το σχέδιο Ρομπέι ως ήπιο, ενώ καθαρά μιλά για διαρκή μείωση μισθών, για αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, για κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων.

Κανένας δεν πρέπει να ξεγελαστεί από έναν τέτοιο καυγά. Στο σύνολό τους οι κυβερνήσεις της ΕΕ, με όποια απόχρωση κι αν εμφανίζονται συνδιαμορφώνουν το νέο «Σύμφωνο για την Ανταγωνιστικότητα», για να χάσει κι άλλα η εργατική τάξη, για να κερδίσουν τα μονοπώλια.

Μ' ένα «αλλά» νομίζει η κυβέρνηση ότι «καθάρισε» στο θέμα των μεταναστών απεργών πείνας. Είπε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης: «Το πιο πολύτιμο είναι η ανθρώπινη ζωή, αλλά από την άλλη υπάρχουν και οι νόμοι». Ποιους νόμους θα επικαλεστεί αύριο, όταν η κατάσταση θα είναι «μη αναστρέψιμη»; Τέτοια παιχνίδια με την ανθρώπινη ζωή είναι επικίνδυνα, τόσο που να αναλογίζεσαι αν η ίδια η κυβέρνηση βολεύεται με κακές εξελίξεις για σκοπούς άγνωστους προς το παρόν....

Χάσαμε το λογαριασμό χτες ξεφυλλίζοντας τα «ΝΕΑ». Ηταν δύσκολο να βρεις σελίδα που να μην έχει κι ένα άρθρο δήθεν για την υπεράσπιση του Πάγκαλου, επί της ουσίας για να σταλεί μήνυμα καταδίκης κάθε διαμαρτυρίας. Οι αναλύσεις τους έμοιαζαν σαν έτοιμες - γραμμένες από καιρό, που ψάχνανε αφορμή για να δημοσιευτούν. Γελιούνται, αν νομίζουν πως, πατώντας σε ανέξοδες μορφές διαμαρτυρίας, όπως το «κράξιμο», θα εξασφαλίσουν την αλληλεγγύη της κοινωνίας σε μια κυβέρνηση που με πράξεις κι όχι λόγια, γονατίζει το λαό.