Αλλαγές κυοφορούνται εδώ και μερικά χρόνια στα ΜΜΕ. Οφείλονται κυρίως στην εφαρμογή των νέων τεχνολογιών, που αντικειμενικά στον καπιταλισμό οδηγούν σε δραστική μείωση θέσεων εργασίας, λόγω αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας. Γι' αυτές τις αρνητικές συνέπειες οι πλειοψηφίες των συνδικαλιστικών ηγεσιών άφησαν την πλειοψηφία των εργαζομένων εκτεθειμένη στην επιθετικότητα κυβέρνησης - κεφαλαίου στο χώρο. Το πολύ που έκαναν ήταν η προβολή συντεχνιακών αιτημάτων συμβιβασμού με την εργοδοσία (π.χ., την ώρα που άρχισαν να χάνονται θέσεις εργασίας, ή να αλλάζουν οι εργασιακές σχέσεις λόγω διαδικτύου πρόβαλλαν τα λεγόμενα «πνευματικά δικαιώματα»). Η οικονομική κρίση του καπιταλισμού, βεβαίως, όξυνε στο έπακρο όλα τα παραπάνω προβλήματα, φέρνοντας ακόμη και αδιέξοδα, ιδιαίτερα στο ζήτημα της εξασφάλισης θέσεων εργασίας.
Παρ' όλ' αυτά συμμετέχουν στα σωματεία μαζί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους (να γιατί τα σωματεία είναι συντεχνιακά και όχι στη βάση των συμφερόντων της πλειοψηφίας), κάποιοι έχουν και το «πάνω χέρι» στις πλειοψηφίες, οι οποίες ευθύνονται για την κατάσταση στο κίνημα, που έχει οδηγήσει τον αγώνα σε αδιέξοδα και τους εργαζόμενους με την πλάτη στον τοίχο. Αφού άφησαν να προχωρήσουν οι μειώσεις μισθών, το τσάκισμα των εργασιακών σχέσεων, αποφάσισαν τετραήμερη απεργία χωρίς καν Γενικές Συνελεύσεις, χωρίς οργάνωση κατά χώρο δουλειάς.
Η οργάνωση του αγώνα των εργαζομένων στα ΜΜΕ έχει εδώ και χρόνια αφεθεί σε εργοδοτικές - κυβερνητικές πλειοψηφίες «σωματείων» και Ομοσπονδιών. Είναι βασικό εμπόδιο στην ανάπτυξη του κινήματος, σε κάθε προσπάθεια ενεργητικής συμμετοχής στην οργάνωση του αγώνα που αντικειμενικά θα είναι μακροχρόνιος, στην περιφρούρησή του, στην πραγματική ενότητα με βάση τα συμφέροντα της πλειοψηφίας, στην επιδίωξη αναζήτησης συμμάχων στήριξης, έκφρασης αλληλεγγύης. Μόνο ένας τέτοιος αγώνας μπορεί να ορθώνει εμπόδια στην εργοδοτική και κυβερνητική πολιτική. Αλλά και η συγκεκριμένη απεργία, όπως και άλλες, μόνο μ' αυτή τη λογική δεν αποφασίστηκε. Και έτσι δυσκολεύεται η αποτελεσματικότητα του αγώνα. Εχουν τεράστιες ευθύνες οι εργοδοτικές συνδικαλιστικές πλειοψηφίες γι' αυτή την κατάσταση. Οπως έχουν ευθύνη για την εγκατάλειψη της αναγκαιότητας οργάνωσης των εργαζομένων σε κάθε χώρο δουλειάς, της συγκρότησης παντού Επιτροπών Αγώνα, της αποφασιστικής ενίσχυσης των συλλογικών διαδικασιών.
Εχουμε ξαναπεί πως η επίθεση, που δέχεται σήμερα η πλειοψηφία των εργαζομένων στα αστικά ΜΜΕ, έχει πολιτικά και ταξικά χαρακτηριστικά και περιεχόμενο, εδώ υπάρχει πλήρης συνεργασία κυβέρνησης και εργοδοσίας, εντάσσεται δε στη γενικότερη επίθεση σε βάρος όλου του λαού. Επομένως, πολιτική και ταξική πρέπει να είναι και η απάντηση και, ταυτόχρονα, να προωθείται συστηματικά και πολύμορφα η από τα κάτω ενότητα δράσης των εργαζομένων, κόντρα στην εργοδοσία και τα στελέχη της σε κάθε χώρο, η συμπόρευση με την εργατική τάξη, για να εξασφαλίζεται η απάντηση από τη σκοπιά των πραγματικών συμφερόντων της πλειοψηφίας των εργαζομένων στη συνολική, ταξική επίθεση του κεφαλαίου. Το γεγονός αυτό υπογραμμίζει ότι, στις σύγχρονες συνθήκες, ο αγώνας της πλειοψηφίας των εργαζομένων στα ΜΜΕ, για τα πραγματικά τους προβλήματα, είναι άρρηκτα δεμένος με τον αγώνα όλης της εργατικής τάξης. Και γι' αυτό τον αγώνα οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ έχουν μοναδικό τους στήριγμα τα ΜΜΕ του κόμματος της εργατικής τάξης, κόντρα στα αστικά ΜΜΕ. Αλλά γι' αυτό τον αγώνα και όχι για τον αγώνα των συντεχνιών των «σωματείων» ή άλλων που μόνη τους έγνοια είναι η διατήρηση της ιδιοκτησίας των αφεντικών.