φτωχικά, μετρημένα χωράφια, πέτρες, λιόδεντρα.

Αμπέλια τραβάν κατά τη θάλασσα. Δίπλα στ' αλέτρι

καπνίζει μια μικρή φωτιά. Του παππουλή τα ρούχα

τα σιάξαμε σκιάχτρο για τις κάργιες. Οι μέρες μας

παίρνουν το δρόμο τους για λίγο ψωμί

και μεγάλες λιακάδες.

Κάτω από τις λεύκες φέγγει ένα ψάθινο καπέλο.

Ο πετεινός στο φράχτη. Η αγελάδα στο κίτρινο.

Πώς έγινε και μ' ένα πέτρινο χέρι συγυρίσαμε

το σπίτι μας και τη ζωή μας; Πάνω στ' ανώφλια

είναι η καπνιά, χρόνο το χρόνο, απ' τα κεριά

του Πάσχα

μικροί μικροί σταυροί που χάραξαν οι πεθαμένοι

γυρίζοντας απ' την Ανάσταση. Πολύ αγαπιέται

αυτός ο τόπος

με υπομονή και περηφάνια. Κάθε νύχτα απ' το

ξερό πηγάδι

βγαίνουν τ' αγάλματα προσεχτικά

κι ανεβαίνουν στα δέντρα».

(Το ποίημα αυτό του Γιάννη Ρίτσου, ανήκει στη συλλογή «Ο τοίχος μέσα στον καθρέφτη» και είναι γραμμένο στις 13 Δεκέμβρη 1967 στο Παρθένι της Λέρου, όπου είχε εξοριστεί ο ποιητής από τη δικτατορία).