Συγκέντρωση των εργαζομένων στα ΕΛΠΕ για την Πρωτομαγιά, την περασμένη Πέμπτη

Για να πετύχει τους σχεδιασμούς της, η εργοδοσία χρησιμοποιεί διάφορους τρόπους. Μιλά για υψηλά αμοιβόμενους εργαζόμενους και παρουσιάζει σχετικούς πίνακες. Ο,τι, δηλαδή, έκανε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τους τελευταίους μήνες για να χτυπήσει τις αποδοχές εργαζομένων σε μια σειρά πρώην ΔΕΚΟ.

Επίσης, η εργοδοσία δε διστάζει να ασκεί και προσωπικές πιέσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι τη Μεγάλη Τετάρτη ο πρόεδρος των ΕΛΠΕ, Τ. Γιαννίτσης (ήταν υπουργός Εργασίας το 2001 επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και είχε αναλάβει την προώθηση σκληρών αντιασφαλιστικών σχεδιασμών), έστειλε επιστολή σε κάθε εργαζόμενο. Στην επιστολή αυτή καταφεύγει στην κινδυνολογία (αντιγράφοντας και πάλι την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ), απαριθμεί τις ανάγκες των κεφαλαιοκρατών και τις εμφανίζει ως ανάγκες των εργαζομένων: «Σας προτείνω να αναλογιστείτε τι ευθύνες επιβάλλουν σε όλους μας οι καιροί σε ό,τι αφορά την πορεία της εταιρείας, με την οποία πολλοί από σας είστε δεμένοι με σχέση ζωής. Πιστεύω όχι έχετε την ίδια ευθύνη με τη διοίκηση...». Και πιο κάτω λέει «να αποφασίσετε (...) αν θα στηρίξετε στο να σιγουρέψουμε το δεύτερο σπίτι σας και έναν παραγωγικό Ομιλο...».

Μια άλλη εργοδοτική μεθόδευση είναι η γνωστοποίηση στους εργαζόμενους κειμένου με 16 ερωτήσεις - απαντήσεις. Με αυτές προσπαθεί να «στρογγυλέψει» τους αντεργατικούς σχεδιασμούς της, λέγοντας τη «μισή αλήθεια», για να αμβλύνει τις αντιδράσεις των εργαζομένων. Ωστόσο, κι η ίδια παραδέχεται ότι στοχεύει στη σύνδεση μισθού - παραγωγικότητας, όταν λέει ότι το ύψος των ετήσιων μεικτών αποδοχών εξαρτάται από το αν θα επιτευχθούν «οι εταιρικοί και ομαδικοί στόχοι για το 2011». Επίσης «για το 2012, εφόσον επιτευχθούν οι εταιρικοί, ομαδικοί και ατομικοί στόχοι απόδοσης».

Σε αυτούς τους σχεδιασμούς και παρά τα φαινόμενα, οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες αντιδρούν σπασμωδικά, αποφεύγουν το συντονισμό της δράσης με τους εργαζόμενους όλου του Ομίλου και συνολικά του κλάδου, βάζουν αιτήματα που δεν αντιστοιχούν στις ανάγκες των εργαζομένων.

Στις αρχές Μάρτη κήρυξαν δύο 10ήμερες απεργίες (σ.σ. το 10ήμερο είναι το απαιτούμενο διάστημα για να σταματήσει πλήρως η παραγωγική δραστηριότητα των διυλιστηρίων). Στο τέλος του πρώτου απεργιακού κύκλου αποφάσισαν την αναστολή των κινητοποιήσεων, γιατί η εργοδοσία εμφανίστηκε πρόθυμη για «διάλογο» και έτσι καλλιεργούν την αυταπάτη ότι μέσα από αυτήν τη διαδικασία μπορεί να βγει κάτι θετικό για τους εργαζόμενους. Στο πλαίσιο αυτού του «διαλόγου», έγινε συνάντηση με την εργοδοσία την περασμένη Τετάρτη. Οπως ήταν αναμενόμενο, απλώς επιβεβαιώθηκε ότι η εργοδοσία εμμένει στους σχεδιασμούς της. Η συνδικαλιστική πλειοψηφία αποφάσισε νέα 10ήμερη απεργία που θα ξεκινήσει στις 6 Μάη, αλλά με τους στόχους και την τακτική που προαναφέραμε.