ΔΕ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ: «Τα φαινόμενα ανομίας, βίας και ατιμωρησίας πληθαίνουν (...) Υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής. Η βαθιά εμπεδωμένη κοινωνική πεποίθηση περί της "σχετικότητας του νόμου" με την αντίστοιχη "σχετικότητα της παραβατικότητας". Είναι "κατακτημένη" συνήθεια συμπεριφοράς, γιατί ουδέποτε η "κανονικότητα" - από το μετεμφυλιακό κράτος μέχρι και τη δικτατορία, για να μην πάμε πιο παλιά - νομιμοποιήθηκε και έγινε απαράβατος κανόνας έναντι όλων στο κοινωνικό υποσυνείδητο (...) Η "κρίση" διέρρηξε το "κοινωνικό πλαίσιο" βίαια και τα 'φερε όλα στην επιφάνεια με ένταση. Αποκάλυψε όλες τις "στρεβλώσεις" και τερμάτισε κάθε λογική "ήπιας μετάβασης" σε ένα άλλο "καθεστώς". Ομως ταυτόχρονα ενίσχυσε τις "αντι-κανονιστικές" συμπεριφορές, δημιουργώντας - αυτή είναι η τάση - στο κοινωνικό σώμα "μικρούς εμφυλίους". Δεν ξέρω αν η κατάκτηση της "κανονικότητας" είναι θέμα "βούλησης" μόνο και "αποφασιστικότητας" της κυβέρνησης. Αυτή είναι προφανώς απαραίτητη. Αλλά χρειάζεται παράλληλα μια ισχυρή "νέα" νομιμοποιητική και κοινωνική βάση» ( ο Π. Παναγιώτου στο ΕΘΝΟΣ).

ΚΑΙ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ: «Πολλοί νεκροί νόμοι έχουν και πολιτική λεοντή: το ΚΚΕ διατηρεί το δικαίωμά του να ρυπαίνει τους τοίχους με τις αντιαισθητικές του αφίσες, ενώ γκρινιάζει με την υποβάθμιση του αστικού περιβάλλοντος. Θέλει να παίρνει την επιδότηση του κράτους, αλλά να μην δίνει λογαριασμό σε κανένα τι κάνει τα λεφτά. Θέλει να έχει τον δικό του τηλεοπτικό σταθμό και να μεταδίδει ό,τι γουστάρει, ενώ ταυτόχρονα καταλαμβάνει τα στούντιο άλλων σταθμών γιατί μεταδίδουν πράγματα που δεν είναι της αρεσκείας του. Κάνει δυναμικές εκδηλώσεις κατά επιχειρήσεων που απολύουν, αλλά απολύει εργαζόμενους από δικές του επιχειρήσεις (...) Η πολιτική ασκείται πάντα και μόνο στο πλαίσιο του νόμου. Οχι αυτού που ορίζουν διά συνθημάτων τα κόμματα ("νόμος είναι το δίκιο του τάδε") (...) Αν ένα κόμμα θεωρεί ότι οι νόμοι είναι κακοί ή, χειρότερα, αστικοί, καθήκον του είναι να παλέψει για να τους αλλάξει. Οχι να τους παραβαίνει στο όνομα κάποιου άλλου απροσδιόριστου και μη συμπεφωνημένου "επαναστατικού" δικαίου» (από τη μόνιμη αντικομμουνιστική στήλη του Π. Μανδραβέλη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).