Ο «έρωτας» του Ικαρου να κατορθώσει το ακατόρθωτο και η «ύβρις» του πετάγματός του είναι ο γενετικός «πυρήνας» του αριστουργηματικού ιψενικού δράματος «Ο πρωτομάστορας Σόλνες». Μέγας δημιουργός ο Ιψεν ένιωθε, ιδιαίτερα στα γεράματά του, το μεγαλείο αλλά και την τραγωδία του αληθινού, υψηλόφρονος, πρωτοπόρου, ανήσυχου, του ανικανοποίητου δημιουργού, o οποίος ποθεί, σαν «θεός», να υψώσει στο ουράνιο στερέωμα το πνευματικό «οικοδόμημά» του. Ενα «οικοδόμημα», βέβαια, δομημένο από τον ρεαλιστή Ιψεν με όλα τα «υλικά» της κοινωνικής πραγματικότητας και της ζωής του ανθρώπου με όσα μπορεί να τη συνοδεύσουν από την αφετηρία μέχρι το τέλος της. Με τα «υλικά», δηλαδή, των βιωμάτων, των ερώτων, των παθών και πόθων, των επιτευγμάτων και αποτυχιών, των χαμένων ονείρων και τραυμάτων του, του χαρακτήρα και της ψυχοσύνθεσης του ανθρώπου. Της στάσης του καταξιωμένου δημιουργού στη διαπάλη των γενεών και στην αέναη «σκυταλοδρομία» του παλιού με το καινούριο, του σθένους ή του φόβου του απέναντι στο επερχόμενο γεγονός του θανάτου.

Με αρκετά αυτοβιογραφικά «υλικά» και γητευμένος από τον τελευταίο, γεροντικό, πλατωνικό έρωτά του, ο Ιψεν έπλασε στο πρόσωπο του αρχιτέκτονα Σόλνες ένα ομοίωμά του. Ομοίωμα έξοχα πλασμένο, στο οποίο συμπυκνώνεται η παράλληλη δραματική περιπέτεια του ανθρώπου - δημιουργού, περιτριγυρισμένου από άλλα -εξίσου τέλεια σχεδιασμένα από τον δραματουργό- πρόσωπα, τα οποία συνθέτουν το βίο, τον ψυχισμό, το οικογενειακό, επαγγελματικό και κοινωνικό περιβάλλον του κεντρικού ήρωα.

Ο Γιάννης Ιορδανίδης, βοηθούμενος από τη ρέουσα, σύγχρονη γλώσσα μετάφραση της Μαρλένας Γεωργιάδου και την αισθαντική μουσική του Φίλιππου Τσαλαχούρη, κυρίως στηριζόμενος- τα μέγιστα- από το πανέμορφο ξύλινο, λιτά ρεαλιστικό σκηνικό του Γιώργου Πάτσα, το οποίο, μαζί με τα κοστούμια «γεφυρώνει» την εποχή του Ιψεν με τη σύγχρονη, «διάβασε» το έργο σαν ένα διαχρονικό, που σημαίνει και σύγχρονο υπαρξιακό δράμα. Πρόκειται για μια «ανάγνωση» θεμιτή, μια παράσταση σεμνή και σεβαστική, που με διακριτική δραματικότητα και ρεαλιστική απλότητα καθιστά το ήθος και ύφος της ιψενικής δραματουργίας οικείο στο σημερινό θεατή.

Ο Νικήτας Τσακίρογλου, ηθοποιός πάντα πειθαρχικός στη σκηνοθετική ανάγνωση,αλλά και πεπαιδευμένος με τη μεγάλη δραματουργία, εμπλούτισε, εξύψωσε τη σκηνοθεσία με το υψηλό, ιψενικό μέγεθος της ερμηνείας του. Ερμηνεία ρεαλιστικής ακρίβειας, καθαρότητας, αλήθειας και απλότητας, που «σφραγίζει» όλη την παράσταση. Εμπειροι, λιτοί, κυρίαρχοι των μέσων τους οι Στέλιος Λιονάκης και Γιώργος Τζώρτζης μεγεθύνουν τους μικρούς ρόλους τους. Η Μπέττυ Λιβανού, συγκρατημένη και προσεκτική στους δραματικούς τόνους του ρόλου της, καταθέτει μια αξιόλογη ερμηνεία. Η ερμηνεία της Πέγκυς Σταθακοπούλου διακρίνεται από τη σκηνική χάρη και τις ευκολίες της ηθοποιού, αλλά όχι και το βάθος, το μοιραίο «δαιμόνιο» του ρόλου της. Θετικές οι ερμηνευτικές προσπάθειες της Αριελ Κωνσταντινίδη και Μάριου Αθανασίου.

Η Κάτια Δανδουλάκη το 1982 στο «Διονύσια», με συμπρωταγωνιστή τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, ανεβάζοντας την ερωτική, φαρσικής δομής, με δόσεις «θεάτρου μέσα στο θέατρο», κωμωδία των Ρενέ Τέιλορ -Τζότζεφ Μπολόνια «Ηρθες και θα μείνεις», είχε δώσει «τεκμήρια», αποδείξεις του πληθωρικού χιούμορ, του κωμικού ταλέντου που διαθέτει. Επρόκειτο για μια μεγάλη προσωπική, κωμικά απολαυστική ερμηνευτική επιτυχία της. Το ίδιο έργο, στην παλιά χυμώδη, χιουμοριστικά παιγνιώδη μετάφραση του Μάριου Πλωρίτη, παρουσιάζει αυτή την περίοδο στο θέατρο που φέρει το όνομά της. Φυσικά, η Κ. Δανδουλάκη και πάλι «κεντά» υποκριτικά, με τον από παλιά κατακτημένο ρόλο της ανασφαλούς, μοναχικής, ώριμης στην ηλικία, σχεδόν απελπισμένης από τη μόνιμη ανεργία που τη μαστίζει ηθοποιού Λώρα Μπλάου, που συμμετέχοντας σε μια ακρόαση για ένα διαφημιστικό, από καλή τύχη γνωρίζεται με τον, επίσης μοναχικό σκηνοθέτη του διαφημιστικού, τον Βίτο. Στη συνέχεια από καλή τύχη φθάνει στο σπίτι της μαζί του, από καλή τύχη χιονίζει και εκείνος δε βρίσκει ταξί ή άλλο αυτοκίνητο να φύγει, από καλή τύχη εκείνος παθαίνει λουμπάγκο και στραμπουλά το πόδι του, από καλή τύχη είναι ευγενικός και αντέχει τη μούρλια της να παρασταίνει τη δραματουργό, από καλή τύχη και όχι μόνο, δηλαδή «συν Αθηνά και χείρα κίνει» επιτυγχάνει το σχέδιό της. Να μείνει ο επισκέπτης της και με τη θέλησή του για πάντα κοντά της, να σμίξουν τις ζωές και τις καρδιές τους.

Συμπαίκτης της αυτή τη φορά και σκηνοθέτης της παράστασης ο Βασίλης Τσιβιλίκας, σε μια πολύ καλή ώρα του κωμικού του ταλέντου. Ο Β.Τσιβιλίκας διατηρεί και αξιοποιεί τον προσωπικό υποκριτικό του «κώδικα», προσεκτικά όμως, σοβαρά, μετρημένα, χωρίς να τον ξεφτίζει με υπερβολές και αβασάνιστες ευκολίες για να θηρεύσει το γέλιο. Αυτοσκηνοθετούμενοι, «παίζοντας» με το έργο και τους ρόλους τους, «παίζοντας» με φαρσικό κέφι και αίσθηση του κωμικού, αλλά και των δραματικών αποχρώσεων της ανθρώπινης μοναξιάς, οι δύο ηθοποιοί απέδειξαν για μια ακόμη φορά το γεγονός ότι το θέατρο είναι πάνω από όλα και όλους η τέχνη του ηθοποιού. Η απολαυστική παράσταση έχει ένα ακόμη μεγάλο προσόν. Το ευφυές, ευρηματικό, αισθητικά ανάλαφρο και παιγνιώδες σκηνικό του Γιώργου Γαβαλά.