Συγχωρήστε μου αγαπητοί μου την τόλμη, να μιλήσω για πρώτη (και τελευταία) φορά, λίγο για μένα, χωρίς την παραμικρή διάθεση έπαρσης. Είμαι ένας αρκετά ενήλικας πολίτης, με την ιδιότητα και τα στοιχεία εκείνα που πρέπει να χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο του είδους αυτού. Τυγχάνω πατέρας και παππούς - πράγμα βασικό, για τη στάση μου απέναντι στα εθνικά και διεθνή δρώμενα και τεκταινόμενα - και λόγω της ιδιότητάς μου αυτής, επιφορτίσθηκα (οικειοθελώς) με τα απορρέοντα απ' αυτή την ιδιότητα καθήκοντα.

Βεβαίως, θα μπορούσα να «κοιτάω τη δουλίτσα μου», κατά το κοινώς λεγόμενο. Να υπερασπίζω με θεμιτούς ή και αθέμιτους τρόπους τα συμφεροντάκια μου. Να βρίσκω τη θαλπωρή στο απόλυτο, στην οικογενειακή μου εστία και κοντά στους δικούς μου. Να διαβάζω, ίσως, κάποια εφημερίδα (αν και αυτό δεν είναι απαραίτητο) και να επιδοκιμάζω ή να απορρίπτω με τη... σοφία της ηλικίας μου κάθε ενέργεια που θα μπορούσε να αναστατώσει τη μακαριότητά μου και τη... χώνεψη. Ιδίως να «αγανακτώ» ανέξοδα, καθισμένος σε κάποιο αναπαυτικό κάθισμα, μπροστά από το δέκτη μου, για γεγονότα όπως ας πούμε την επέμβαση ενάντια στη Γιουγκοσλαβία. Ομως αυτό δεν το 'κανα, όπως και χιλιάδες πολίτες αυτής της χώρας, που βρίσκεται «στο σταυροδρόμι των λαών και των παθών» κατά ένα στίχο από κάποιο μου ποίημα. Στρατεύτηκα στο στρατό των μαχητών της ειρήνης, σαν ο τελευταίος «στρατιώτης» της. Ενωσα την οργή και τη φωνή μου μαζί τους, για τα εγκλήματα των εχθρών της ειρήνης όπου γης, (στιγμιαία και διαρκή).

Και μια που μιλάμε για εγκλήματα διαρκή, ένα τέτοιο είναι η γόμωση απεμπλουτισμένου ουρανίου, στις χιλιάδες βόμβες και οβίδες που έριξαν οι ΝΑΤΟευρωπαίοι πέρσι στη Γιουγκοσλαβία. Πολύς κόσμος καταλογίζει στο κίνημά μας πως έχει τη στήριξη κάποιου πολιτικού χώρου. Απαντώ σε αυτούς με τη μορφή κάποιων ερωτημάτων: Μα το ζήτημα είναι πολιτικό ή ζήτημα ζωής και θανάτου; Μα υπάρχει προστασία από τον πυρηνικό εφιάλτη, που απειλεί όλους μας, επειδή πολλοί από μας κάνουν αυτόν τον καταλογισμό ενάντια στο κίνημα ειρήνης; Μα θα μειωθούν τα ποσοστά λευχαιμίας και κάθε μορφής καρκίνων, αν εμείς «ιδιωτεύουμε»; Βάσει λοιπόν αυτών των εκτιμήσεων, έχω αναλάβει στο ακέραιο τις ευθύνες μου. Εσείς τι κάνετε; Τι κάνεις εσύ πατέρα και παππού, που είμαι σίγουρος πως σε τρώει το σαράκι, σε τι κόσμο παραδίδεις τα παιδόγγονά σου να ζήσουν; Και να στρατευτούν σε στρατούς δολοφόνων, που θα εξαπολύουν ενάντια στους οποιουσδήποτε λαούς βόμβες και οβίδες με απεμπλουτισμένο ουράνιο. Το οποίο θα λειτουργεί σαν μπούμεραγκ και ενάντιά τους, για να πεθάνουν μια μέρα από καρκίνο. Τι κάνεις εσύ πολίτη, που δεν ξέρεις αν μια μέρα, ω μη γένοιτο, μεγαλώσεις τη λίστα των καρκινοπαθών;

Τι κάνεις εσύ νεαρέ της καφετέριας, της ντίσκο, των ξενυχτάδικων γενικά, καθώς και των γηπέδων, που σου ετοιμάζουν ένα εφιαλτικό μέλλον; Τι κάνετε εσείς οι κάτοικοι της περιφέρειας των Βάσεων, που κανείς σας δεν ξέρει (αλλά όλοι υποπτεύεστε) τι όπλα έχουν αποθηκεύσει εκεί μέσα; Τι κάνετε εσείς οι επιστήμονες, που οι ιατρικές σας υπηρεσίες θα αποδείχνονται όλο και πιο αναποτελεσματικές; Τι κάνετε εσείς οι πνευματικές και θρησκευτικές κεφαλές του τόπου; Γιατί δεν παύετε (οι πρώτοι) να ομφαλοσκοπείτε και οι δεύτεροι να υπόσχεστε τη «σωτηρία» εν τοις ουρανοίς;