Βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης, στους σχεδιασμούς της για αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, αποτελούν «πρωτοβουλίες» όπως αυτή που εμφανίστηκε σε μια ΕΛΜΕ της Αθήνας για ένα δήθεν «πραγματικό ακομμάτιστο συνδικαλισμό». Πρόκειται για μια «πρωτοβουλία» (αν δεν είναι σχεδιασμένη, μεθοδευμένη παρέμβαση), που εντοπίζει ως το κύριο πρόβλημα του συνδικαλιστικού κινήματος τη δράση των κομμάτων σε αυτό και προτείνει, μεταξύ άλλων, την αλλαγή του καταστατικού στην ΕΛΜΕ, προκειμένου οι εκλογές να γίνονται με ενιαίο ψηφοδέλτιο. Εντύπωση προκαλεί, δε, ότι σε σχετική συζήτηση μέσα στη γενική συνέλευση της ΕΛΜΕ, η συγκεκριμένη πρόταση βρήκε υποστήριξη και από την παράταξη των «Παρεμβάσεων».

Η πλατφόρμα περί ακομμάτιστου συνδικαλισμού λέει, μεταξύ άλλων, ότι «τα διάφορα παραδοσιακά σωματεία όλο και περισσότερο απομαζικοποιούνται, όλο και περισσότερο απαξιώνονται (...) Ο συνδικαλισμός έτσι όπως τον ξέραμε μέχρι τώρα έχει πεθάνει. Είναι μέρος του πολιτικού συστήματος, άρα και μέρος του προβλήματος (...) Εχει να κάνει με την κυρίαρχη νοοτροπία των κομμάτων να ελέγχουν τους μαζικούς χώρους μέσω των παρατάξεών τους. Η νοοτροπία αυτή έχει μετατρέψει τα σωματεία σε μικρά κοινοβούλια και μοιραία ο κόσμος δεν τα εμπιστεύεται, δεν τα θεωρεί δικά του και τα απαξιώνει. Είναι πολύ υγιής αυτή η αντίδραση (...) Τα αμεσοδημοκρατικά τεκταινόμενα στις πλατείες όλης της χώρας νομίζουμε ότι μας δείχνουν τον δρόμο».

Ας αναρωτηθεί, όμως, κανείς: Από πού κι ως πού η απαγόρευση της δράσης των κομμάτων μέσα στα σωματεία είναι δημοκρατία και μάλιστα άμεση; Το «φλερτ» των «Παρεμβάσεων» (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Μ-Λ ΚΚΕ) με τη συγκεκριμένη πρόταση αποδεικνύει την υποκρισία και του συγκεκριμένου χώρου, αλλά και της πρότασης: Προτείνει, ουσιαστικά, να κρύψουν οι εκπαιδευτικοί την πολιτική, την κομματική τους ταυτότητα, να συνδικαλίζονται, δηλαδή, υποκρινόμενοι, με μια «ακομμάτιστη μάσκα» και να κοροϊδεύουν έτσι και τους συναδέλφους τους ότι τάχα λειτουργούν ατομικά ως πρόσωπα κι όχι ως συγκεκριμένος πολιτικός χώρος με συγκεκριμένο σχεδιασμό που υπηρετεί συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα!

Κατά τα άλλα, οι εμπνευστές της πλατφόρμας λένε ότι το πρόβλημα του συνδικαλισμού «δεν είναι θέμα προσώπων. Δεν είναι οι διάφοροι Παναγόπουλοι και Παπασπύροι το βασικό πρόβλημα. Αν φύγουν αυτοί, θα έρθουν άλλοι που θα κάνουν τα ίδια», λένε και παρακάτω προσθέτουν: «Δεν έχουμε καμιά εμπιστοσύνη στα δευτεροβάθμια και, πολύ περισσότερο, στα τριτοβάθμια όργανα». Αφού, όμως, δεν είναι θέμα προσώπων γιατί προτείνουν εκλογές με ενιαίο ψηφοδέλτιο, δηλαδή ένα σύστημα στο οποίο επιλέγεις... πρόσωπα (και μάλιστα μασκαρεμένα);

Πράγματι δεν είναι θέμα προσώπων, λέμε εμείς. Είναι θέμα συσχετισμού δυνάμεων. Είναι συγκεκριμένοι πολιτικοί χώροι, είναι συγκεκριμένες παρατάξεις που ευθύνονται όλα αυτά τα χρόνια για την απομαζικοποίηση των σωματείων. Είναι συγκεκριμένες οι ευθύνες του κυβερνητικού συνδικαλισμού, που απογοητεύει και απωθεί τους εργαζόμενους, ακριβώς γιατί αισθάνονται ότι δεν εξυπηρετεί τα δικά τους ταξικά συμφέροντα. Αλλά με την πρόταση περί «ακομμάτιστου συνδικαλισμού» η πλατφόρμα δίνει συγχωροχάρτι και απαλλάσσει από τις ευθύνες τους αυτούς τους πολιτικούς χώρους και παρατάξεις που έχουν τις μεγαλύτερες ευθύνες, αφού τσουβαλιάζει τις παρατάξεις που έχουν τις κύριες ευθύνες για την αρνητική κατάσταση με τις ταξικές δυνάμεις που αντιπαλεύουν αυτόν τον εκφυλισμό στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Επιπλέον, στηλιτεύοντας το δικαίωμα των κομμάτων να συμμετέχουν με τις παρατάξεις τους στα σωματεία και γενικότερα τους μαζικούς χώρους, αποκαλύπτουν και την αντίληψή τους περί κομμάτων: Θεωρούν ότι τα κόμματα δεν πρέπει να έχουν δεσμούς με τις μάζες, δεν πρέπει καλά - καλά να έχουν μέλη, παρά μόνο μια χούφτα στελεχών που άβουλα και χωρίς ουσιαστική συμμετοχή θα επιβεβαιώνουν τον εκάστοτε αρχηγό. Να γιατί αυτές οι αντιλήψεις στρέφονται ευθέως κατά του ΚΚΕ. Αυτό που στην πραγματικότητα θέλουν να αποτρέψουν είναι η οργάνωση του ίδιου του λαού, η συλλογική οργανωμένη δράση του με βάση τα ταξικά του συμφέροντα. Θέλουν να αφοπλίσουν το λαό από τη δυνατότητα να παλέψει συλλογικά και οργανωμένα για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων υπέρ του. Ετσι μπορεί στα λόγια να θεωρούν προβληματικό το πολιτικό σύστημα, αλλά με την πρότασή τους επιδιώκουν τη θωράκισή του, την αναμόρφωσή του σε αντιδραστικότερη κατεύθυνση για να υπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα του κεφαλαίου.