«Οι πιο μεγάλες αλήθειες παραμένουν/ μέσα μας εντοιχισμένες./ Ασάλευτες σαν επιγραφές./ Σκαμμένα μάγουλα απ' τον άγριο/ καλπασμό των δακρύων». Οι αρχικοί στίχοι του εισαγωγικού ποιήματος προδιαθέτουν για ένα επιγραμματικό ύφος γαλήνιας, στέρεης έκφρασης, οικουμενικών νοημάτων. «Ο πιο σπουδαίος λόγος είναι αυτός/ που πρόκειται να ειπωθεί./ Η πιο σπουδαία πράξη είναι αυτή/ που πρόκειται να γίνει».

Σε ένα μεγάλο μέρος, όμως, της συλλογής δε δικαιώνεται αυτή η προσδοκία. Το καθολικό, το οικουμενικό υποχωρεί στο υποκειμενικό. «Αλλαξε μόνον ο χώρος της μοναξιάς/ που μας είχε κυριεύσει./ (...) να τι έμεινε σ' αυτό δωμάτιο να θνήσκει/ μαζί με το απερχόμενο Σαββατόβραδο».

Αλλά κι ένας ερωτισμός, υπέρμετρα, προσπαθεί να εκφραστεί αισθησιακά, σε βάρος της ποίησης. Να, όμως, και η καθολική ποίηση, σε ποιητικότατες εικόνες: «Το κύμα που αγγίζει τα βράχια/ είναι ένα χέρι/ που κρατάει βελόνα για κέντημα./ Το κύμα που ξεσπάει στα βράχια/ είναι μαχαίρι/ που κατακρεουργεί./ Το φως είναι πουλί/ (...) Το φως είναι ένα πουλί/ που μεσολαβεί ανάμεσα σε μας και τον θάνατο».

Το ζητούμενο: Παγκοσμιοποίηση δε μας λένε; Παγκοσμιοποίηση, λοιπόν, οικουμενικότητα, «πανανθρώπινη φιλία» στα αισθήματα, στο λόγο, στο τραγούδι μας. Η μεγάλη ποίηση είναι φωνή παρούσα στο «κάλεσμα των καιρών». Και ο Λ. Κ. μπορεί (Εκδόσεις «Στοχαστής»).