Σελίδες πολλές, πυκνές από το ηρωικό έπος της Αντίστασης. Ιστορίες, όπως τις έζησαν τον καιρό εκείνο της μεγαλοσύνης. Να μη χαθεί τίποτα. Η παραμικρή λεπτομέρεια να διατυπωθεί, όσο το δυνατόν ακέραια, εκφρασμένη με τη λιτή γλώσσα της αλήθειας.

Ο Βασίλης Ρέππας, στον «Παράνομό» του, αντιστασιακό μυθιστόρημα, στηρίζεται στα δικά του ατομικά στοιχεία, καταθέτοντας ένα είδος βιογραφίας, για ν' αναπτύξει τη δράση του ήρωά του, του Αποστόλη. Ενός παιδιού, όπως σχεδόν όλα τα Ελληνόπουλα, απλού, ευφυούς και γεμάτου ανθρωπισμό κι αυτοθυσία.

Στην αρχική του άγνοια για την πολιτική κατάσταση και τους αντίχτυπούς της στην κοινωνία, καθώς συναναστρέφεται στη Νομική, όπου σπουδάζει, με αρκετούς συμφοιτητές του οργανωμένους στο κόμμα, δέχεται το φως το καταυγάζον, για το οποίο θα θυσιάσει την προσωπική του ζωή. Αταλάντευτος θα οργανωθεί, θα δράσει και στο τέλος θα χαθεί μέσα στο σκοτάδι της πολύβουης Αθήνας, παράνομος, καταζητούμενος, επικηρυγμένος: «Ο ιδεολογικός πόλεμος συνεχίζεται σκληρά, ασταμάτητα κι ανένδοτα. Κι αν η ανάγκη το επιβάλει, ξανά εναντίον του οπλισμένου εχθρού δε θα διστάσουν να προτείνουν το πολύτιμο όπλο τους. Το μεγαλύτερο οικοδόμημα της παγκόσμιας ειρήνης, της πανανθρώπινης ελευθερίας, αγάπης και συναδέλφωσης των λαών, ώσπου να γίνει πραγματικότητα, το όπλο θ' αποτελεί το πρώτο εργαλείο για το χτίσιμο του ιερού αυτού οικοδομήματος... Γι' αυτό κι ο ιδεολογικός πόλεμος εναντίον του ταξικού εχθρού συνεχίζεται και θα συνεχιστεί ως την πλήρη συντριβή του» (Εκδόσεις «Εντός»).