Η ηγεσία του ΣΥΝ μοιάζει να σκέφτεται ότι τώρα που βρήκε τον «παπά» είναι καλή ευκαιρία να «θάψει» κάτω από αυταπάτες μεγατόνων τους «σπόρους» ριζοσπαστικοποίησης που «βλασταίνουν» σε εργατικές λαϊκές συνειδήσεις. Οπως έκανε και όταν ξέσπασε η κρίση που τη χρέωνε στα «golden boys» και τους «ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού», πριν «αγκιστρωθεί» στον ισχυρισμό ότι αυτή είναι κρίση χρέους. Συσκοτίζει ότι χρηματογορές, οίκοι αξιολόγησης κ.λπ. κ.λπ. είναι «παιδιά» του καπιταλισμού, ομάδες της οικονομικής ολιγαρχίας που επιδιώκουν να αποσπάσουν όσο γίνεται μεγαλύτερα κέρδη από τις αγοραπωλησίες μετοχών, ομολόγων και άλλων τοκοφόρων τίτλων. Δε γέννησαν αυτοί την κρίση. Την κρίση όπως και αυτούς τους γέννησε το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα που ο ΣΥΝ και συνολικά ο οπορτουνισμός δεν αμφισβητεί. Κι ανεξάρτητα απ' τις «ενδοοικογενειακές» τους κόντρες, ομονοούν απολύτως και συγχρονισμένα εξαπολύουν μια σφοδρότατη επίθεση σε βάρος των λαών.

Συνεπώς, στο πλαίσιο αυτού του συστήματος «ανεύρετη» είναι η «λύση» που προτείνει στο λαό ο ΣΥΝ. «Υπάρχει η λύση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς: Διαχείριση του χρέους εκτός χρηματαγορών, αναδιαπραγμάτευσή του με διαγραφή μεγάλου μέρους του, απευθείας δανεισμός από την ΕΚΤ, αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των εργαζομένων και του κοινωνικού κράτους, δίκαιο φορολογικό σύστημα, ένα τραπεζικό σύστημα στην υπηρεσία του δημόσιου συμφέροντος και της ανάπτυξης», διατείνεται ο υπεύθυνος της οικονομικής του πολιτικής.

Τέτοιος καπιταλισμός τώρα δεν υπάρχει. Υπήρχε κάποτε με τη διαχείριση της σοσιαλδημοκρατίας, τότε που οι ρυθμοί καπιταλιστικής ανάπτυξης ήταν μεγάλοι και που σε συνδυασμό με την ύπαρξη του σοσιαλισμού έκαναν παραχωρήσεις για να χειραγωγούν τους εργαζόμενους στο σύστημα. Τώρα με τις τεράστιες δυσκολίες αναπαραγωγής του κεφαλαίου, την ένταση των ανταγωνισμών και της διεθνοποίησης της καπιταλιστικής οικονομίας, ιδιαίτερα δε σε συνθήκες κρίσης, υπάρχει μόνο η βαρβαρότητά του που είναι πανταχού παρούσα και δεν αμβλύνεται, μόνο ανατρέπεται από έναν λαό ενωμένο, αποφασισμένο να την ανατρέψει.