Στον αντίποδα της πολιτικής ΕΕ και κυβέρνησης, που προετοιμάζει ένα «εκπαιδευτικό Μάαστριχτ», προσαρμόζοντας τα πανεπιστήμια στο μοντέλο ανάπτυξης του κεφαλαίου στην Ευρώπη (περισσότερα κέρδη για την πλουτοκρατία, ελαστική απασχόληση, δουλιά χωρίς δικαιώματα, ανεργία για τους εργαζόμενους), προβάλλει αναγκαία όσο ποτέ η συγκρότηση της Ενιαίας Ανώτατης Εκπαίδευσης, που προτείνει το ΚΚΕ. Μια πρόταση που βλέπει τη λειτουργία της ανώτατης εκπαίδευσης σε μια άλλη συνολική λογική, στην υπηρεσία των λαϊκών συμφερόντων που θα επιβληθεί με λαϊκή εξουσία και άλλου τύπου ανάπτυξη. Μόνο έτσι μπορεί να λυθεί και το ζήτημα του αναχρονιστικού διαχωρισμού ΑΕΙ - ΤΕΙ που υπάρχει σήμερα, στη βάση όμως της προς τα πάνω εξίσωσης όσων τμημάτων ΤΕΙ έχουν επιστημονικό αντικείμενο και όχι στη λογική της υποβάθμισης ΑΕΙ και ΤΕΙ στο επίπεδο μέσων επαγγελματικών σχολών.

Το ενιαίο ανώτατο επίπεδο μπορεί να προετοιμάζει αποφοίτους τόσο για την ολοκληρωμένη άσκηση του επαγγέλματος όσο και για την ενασχόληση στη συνέχεια με την έρευνα. Επιστήμονες με πραγματική ικανότητα σκέψης, με πλήρη θεωρητική κατάρτιση και δυνατότητα διερεύνησης της γνώσης για την αξιοποίησή της στην έρευνα και την εφαρμογή. Η πανεπιστημιακή εκπαίδευση και η έρευνα αποτελούν μια αδιάσπαστη ενότητα. Οι σπουδές επομένως πρέπει να εμπεριέχουν συνδυασμένα τη μετάδοση όλης της σύγχρονης γνώσης, εμβάθυνση και επιστημονική ειδίκευση, τη δυνατότητα ο φοιτητής να κατακτά τις μεθόδους γνώσης των νόμων ανάπτυξης της φύσης και της κοινωνίας και των σχέσεων μεταξύ τους, την εξασφάλιση της εισαγωγής των φοιτητών στην επιστημονική έρευνα μέσα στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Αυτοί πρέπει να είναι οι στόχοι της Ανώτατης Εκπαίδευσης και άρα όχι μόνο μείωση του χρόνου προπτυχιακού σπουδών δε χρειάζεται, αλλά και ποσοτική και ποιοτική αναβάθμισή τους, έτσι που η ειδίκευση να εντάσσεται στον προπτυχιακό κύκλο σπουδών και να ακολουθείται από μεταπτυχιακές σπουδές ενός κύκλου που θα οδηγούν αποκλειστικά σε διδακτορικό.

Για την πραγμάτωση αυτής της διαφορετικής αντίληψης χρειάζεται να κατανοηθεί ότι το ζήτημα της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης δεν είναι τεχνοκρατικό, αλλά πρωτίστως πολιτικό. Είναι υπόθεση του λαϊκού κινήματος, του μετώπου των εργαζομένων και όλων των καταπιεσμένων στρωμάτων της κοινωνίας, ενταγμένη στη συνολική πολιτική πάλη που απαιτείται σήμερα σε πλήρη αντίθεση με τις πολιτικές που υπηρετούν τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.