Εδώ και περίπου ένα μήνα ο χιλιανός λαός διαδηλώνει στους δρόμους. Και στις μετρήσεις της κοινής γνώμης καταγράφεται μια μεγάλη απόρριψη των δύο συνασπισμών κομμάτων του δικομματισμού που τα τελευταία 20 χρόνια εναλλάσσονται στην εξουσία. Η Συμμαχία για την Αλλαγή και τη Συνεννόηση (Concertacion) (σοσιαλδημοκράτες) σήμερα στην αντιπολίτευση, ξεπέρασε το ψυχολογικό όριο του 60%, σκαρφαλώνοντας στο 68% της λαϊκής απόρριψης, ενώ μόνο 22% εγκρίνει την πολιτική της. Η δε συντηρητική κυβέρνηση του Σεμπαστιάν Πινιέρα λαμβάνει μόνο το 30% αποδοχής της πολιτικής της και το 60% απόρριψης.

Πλατιά λαϊκά στρώματα διαμαρτύρονται για την επίθεση κατά των δικαιωμάτων τους. Οι μαθητές, φοιτητές και εκπαιδευτικοί δευτεροβάθμιας και τριτοβάθιας εκπαίδευσης, καθώς και γονείς ήταν μέχρι πρόσφατα οι πρωταγωνιστές των κινητοποιήσεων, όμως όχι οι μοναδικοί. Ολο και περισσότεροι Χιλιανοί αντιλαμβάνονται ότι οι πολλά υποσχόμενοι δείκτες οικονομικής ανάπτυξης δεν σημαίνουν απολύτως τίποτε για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού που, καθημερινά, καλείται να αντιμετωπίσει το ψηλό κόστος ζωής, τα χρέη και έναν ταπεινωτικό κατώτατο μισθό. Τα χρέη των χιλιάνικων οικογενειών έχουν την τελευταία δεκαετία, σχεδόν, διπλασιαστεί λόγω και της αύξησης της χρήσης των πιστωτικών καρτών, που εκτός των άλλων, χρεώνουν υψηλά επιτόκια με αποτέλεσμα να «πνίγουν» τις οικογένειες. Το χρέος των νοικοκυριών έφτασε το 2009 τα 62,5 δισ. δολάρια, ένα 39% του ΑΕΠ της χώρας, σχεδόν 4.000 δολάρια ανά κάτοικο, που πλήττει 8 στα 10 νοικοκυριά της Χιλής. Οι πιστωτικές κάρτες από 89.000 το 2001 έφτασαν το 2009 πάνω από 20 εκατομμύρια, περίπου τέσσερις πιστωτικές κάρτες ανά οικογένεια. Η ανεργία στη χώρα ήταν το τρίμηνο Μαρτίου-Μαΐου στο 7,2% και το υπουργείο Σχεδιασμού αποκάλυψε πως επιπλέον 500.000 άτομα ζουν στα όρια της φτώχειας , μετά το σεισμό του 2010, αυξάνοντας το ποσοστό των φτωχών από 15,1% στο 19,4%.

Σε αντίθεση με την λεγόμενη «Επανάσταση των Πιγκουίνων» το 2006, τώρα τα αιτήματα των φοιτητών και των πανεπιστημιακών ξεπερνούν απλά κλαδικά αιτήματα, συμπεριλαμβάνοντας αιτήματα εθνικής εμβέλειας. Ο αγώνας των μαθητών, φοιτητών και εκπαιδευτικών στρέφεται ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της Παιδείας που ξεκίνησε να εφαρμόζεται στη δικτατορία του Πινοτσέτ και το οποίο το υπερασπίστηκαν και το προχώρησαν όλες οι μετέπειτα κυβερνήσεις. Φοιτητές και καθηγητές απαιτούν περισσότερα κρατικά κονδύλια για τη Δημόσια Παιδεία, που σήμερα ανέρχονται στο 4% του ΑΕΠ όπως επίσης να ισχύει η φοιτητική ταυτότητα 24 ώρες το 24ωρο και για 365 μέρες το χρόνο, ενώ ζητούν καλύτερες υποδομές για τα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Εδώ και πολλές βδομάδες 200 περίπου σχολεία τελούν υπό κατάληψη και άλλα 30 πανεπιστήμια, γεγονός που υποχρέωσε την κυβέρνηση να επισπεύσει τις χειμερινές διακοπές στα υπό κατάληψη ιδρύματα.

Στο μεταξύ ο υπουργός Παιδείας, Χοακίν Λαβίν, κατηγόρησε το φοιτητικό κίνημα για «πολιτικοποίηση» καθώς και άλλοι κλάδοι συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις τους, όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι, εργαζόμενοι στην Υγεία, μεταλλωρύχοι χαλκού της Συνομοσπονδίας Εργαζομένων στον τομέα του Χαλκού κλπ. Ο Λαβίν διαμαρτυρόταν ότι «άρχισαν να απαιτούν πράγματα πέρα από τις αρμοδιότητές μου, όπως επανακρατικοποίηση του βασικού πλούτου, συντακτική συνέλευση ή αλλαγές στα δικαιώματα εκμετάλλευσης ορυχείων». Οι ανησυχίες της κυβέρνησης έχουν σχέση προφανώς με την προοπτική πιθανής εξέλιξης αυτού του αγώνα, όπως επιβεβαιώνει και η κήρυξη 24ωρης εθνικής απεργίας του Συνδικάτου των Εργαζομένων στον τομέα του Χαλκού για τις 11 του Ιούλη ενάντια στα σχέδια ιδιωτικοποίησης της κρατικής Codelco. Η απεργία σύμφωνα με τα συνδικάτα στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Αναφορικά με την πρόθεση της κυβέρνησης να ιδιωτικοποιήσει την κρατική Codelco, οι εργαζόμενοι της εταιρείας, γύρω στους 17.000, διά στόματος του εκπροσώπου τους Ραϊμούντο Εσπινόσα, διατρανώνουν ότι «κινδυνεύει η σημαντικότερη εταιρεία αυτής της χώρας και δεν θα το επιτρέψουμε, πρέπει να υπερασπιστούμε την κληρονομιά της Χιλής» ενώ τόνιζε ότι αυτή η απεργία είναι μια «προειδοποίηση» για το τι μπορεί να ακολουθήσει... Να πούμε εδώ ότι η απεργία συνέπεσε με την 40ή επέτειο της εθνικοποίησης του χαλκού, που αποφάσισε η κυβέρνηση Λαϊκής Ενότητας του Σαλβαδόρ Αλιέντε (1970-1973) και ημερομηνία που από το λαό θεωρείται ως Μέρα της Εθνικής Αξιοπρέπειας. Σήμερα ο πλούτος από την εξόρυξη χαλκού ανήκει κατά 70% σε ιδιωτικά ντόπια και ξένα μονοπώλια ενώ η κρατική Codelco έχει το υπόλοιπο 30%.

Οι σημαντικές κινητοποιήσεις, αποτέλεσμα της λαϊκής δυσαρέσκειας, επιβεβαιώνουν την ανάγκη συντονισμένης δράσης των ταξικών, επαναστατικών δυνάμεων για ρήξη με το κεφάλαιο, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για ανάπτυξη σε όφελος όλων των σημερινών εκμεταλλευόμενων.