Το «ποτήρι» της αγανάκτησης των εργαζομένων στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, στο Επιγραφικό Μουσείο και στο ΥΠΠΟΤ για την κατάσταση που επικρατεί στον πεζόδρομο της Τοσίτσα - με την οποία τα δύο μουσεία γειτνιάζουν, ενώ και το ΥΠΠΟΤ βρίσκεται πάρα πολύ κοντά - «ξεχείλισε» από το Πάσχα του 2008, οπότε έχασε τη ζωή της η αρχαιολόγος Ηώ Ζερβουδάκη, συρόμενη στον πεζόδρομο από τοξικομανή που επέβαινε σε μηχανάκι. Πρόσφατα, ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων (ΣΕΑ) κατέθεσε αναφορά στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, αφού η κατάσταση χειροτερεύει.

Στα μέσα του Ιούλη, σε συνέντευξη Τύπου του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων στο Επιγραφικό Μουσείο, οι εργαζόμενοι σ' αυτό μοίρασαν χαρακτηριστικές φωτογραφίες, που τράβηξαν οι ίδιοι, για το τι αντιμετωπίζουν καθημερινά. Αλλωστε, είναι γνωστό ότι η Τοσίτσα είναι «αδιάβατη» για τους μη εμπόρους ναρκωτικών και τους «πελάτες» τους, «πελάτες» δυο φορές θύματα του συστήματος: Τους ρίχνει στην εξάρτηση και μετά τους συμπεριφέρεται σαν «σκουπίδια».

Το θέμα δεν άπτεται της μικροαστικής αισθητικής, αλλά της ανθρώπινης ζωής. Των εξαρτημένων, των εργαζομένων, των κατοίκων και των διαβατών στον πεζόδρομο. Μια ακόμη απόδειξη: Τη μέρα που κατατέθηκε η αναφορά (25/7), μια ακόμη εργαζόμενη του ΥΠΠΟΤ δέχθηκε επίθεση, με αποτέλεσμα να χειρουργηθεί. Γι' αυτό ο ΣΕΑ δεν ζητά ...«κεφάλια» εξαρτημένων. Το αντίθετο. Στην αναφορά του, όπου περιγράφει αναλυτικά την κατάσταση, σημειώνει ότι η περιοχή, λόγω των μουσείων και του Πολυτεχνείου, θα μπορούσε να γίνει «ένας ζωντανός πολιτιστικός πόλος για το κέντρο της Αθήνας (...) Αντί για αυτό, το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο στραγγαλίζεται οικονομικά και υπολειτουργεί, ο περιβάλλων χώρος του υποβαθμίζεται και η οδός Τοσίτσα έχει παραδοθεί συνειδητά στη διακίνηση ναρκωτικών». Εκτιμά ότι «όλα τα παραπάνω αποτελούν συνειδητές επιλογές, που σχετίζονται με τις αλλαγές χρήσης γης και τις αξίες γης στο κέντρο της Αθήνας, με τη σταδιακή προσπάθεια τα δημόσια μουσεία να απαξιωθούν στη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας, ώστε να γίνει πιο εύκολα αποδεκτή η αλλαγή νομικού καθεστώτος, η ιδιωτικοποίηση ορισμένων λειτουργιών τους, ακόμη και η απόλυση εργαζομένων από αυτά».

Θέτει ζήτημα «αδιαφορίας του υπουργείου Υγείας για τις δομές απεξάρτησης και για την τύχη δεκάδων τοξικοεξαρτημένων, που έχουν αφεθεί να πεθαίνουν αβοήθητοι στο δρόμο». Σημειώνει επίσης ότι «παρά τις επανειλημμένες τηλεφωνικές καταγγελίες των εργαζομένων στα δύο μουσεία, το αρμόδιο Ε΄ Αστυνομικό Τμήμα ουδέποτε εμφανίζεται ή παρεμβαίνει τη στιγμή που βρίσκεται σε εξέλιξη η εμπορία».

Πάντως, να σημειώσουμε ότι ο Αρειος Πάγος αποτελεί μέρος της δικαιοσύνης και των κατασταλτικών μηχανισμών του αστικού κράτους. Του ίδιου, δηλαδή, κράτους που δημιούργησε αυτά τα προβλήματα. Αρα η παρέμβασή του - αν υπάρξει - θα έχει τη μορφή «σκούπας», που απλώς θα μεταφέρει το εμπόριο σε άλλο μέρος, χωρίς φυσικά να προστατεύσει τους εξαρτημένους.