Το πρόβλημα όμως για το λαό είναι η καπιταλιστική κρίση, αυτήν πληρώνει με τα μέτρα των μνημονίων που τον χρεοκοπούν, για να γλιτώσει όσο γίνεται την αναπόφευκτη καταστροφή ένα μέρος του κεφαλαίου. Είναι επίσης η αιτία που προκαλεί και το χρέος, δηλαδή η πολύμορφη κρατική ενίσχυση των καπιταλιστών. Οσο κυριαρχεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία, οι λαοί θα έρχονται αντιμέτωποι με τις κρίσεις του καπιταλισμού, θα φορτώνονται τα βάρη χρεών που δεν δημιούργησαν οι ίδιοι. Ακόμα κι αν, (υποθετικό το ζήτημα, εδώ οι ΗΠΑ έχουν τεράστιο χρέος), μια προοδευτική κυβέρνηση κατορθώσει να διαγράψει όχι μέρος αλλά ολόκληρο το χρέος, σύντομα αυτό θα γιγαντωθεί και πάλι. Γιατί καμία κυβέρνηση, ακόμα και η προσωποποίηση της προόδου να είναι, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει φαινόμενα σύμφυτα του καπιταλισμού στο βαθμό που αυτός συνεχίζει να εξουσιάζει.

Αν ο λαός θέλει να απαλλαγεί από χρέη και ελλείμματα, από κρίσεις και ανάπτυξη που ωφελεί τους λίγους, αν θέλει μια ανάπτυξη προς όφελός του, αν θέλει να οικοδομήσει μια άλλη κοινωνία και οικονομία που στο κέντρο της θα έχει τις ανάγκες του, τότε πρέπει να ξεκινήσει απ' τα θεμέλια. Συντρίβοντας συθέμελα τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, αφαιρώντας απ' τα μονοπώλια την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, αφαιρώντας τους τη δυνατότητα να αρπάζουν τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο. Τότε και μόνο θα μπορέσει να δημιουργήσει τις στέρεες βάσεις και τα γερά θεμέλια που πάνω τους θα υψωθεί η άλλη εξουσία και οικονομία, η λαϊκή.