Η εντατική εκμετάλλευση των μεταλλείων Κασσάνδρας στη Βορειοανατολική Χαλκιδική, περιοχή πλούσια σε μικτά θειούχα μεταλλεύματα, ξεκινά με την καπιταλιστική ανάπτυξη της χώρας και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Το 1893 η εκμετάλλευση της περιοχής παραχωρήθηκε σε Γάλλο - Οθωμανική εταιρεία με έδρα το Παρίσι. Τότε δημιουργήθηκαν τα μεταλλεία Κασσάνδρας και το 1901 ξεκίνησε η μεταλλευτική δραστηριότητα.

Στα 1920 την Γάλλο-Οθωμανική εταιρεία διαδέχεται η Ανώνυμη Ελληνική Εταιρεία Χημικών Προϊόντων & Λιπασμάτων που είχε ιδρυθεί το 1909 (Κανελλόπουλος, Χαρίλαος, Ζαχαρίου, Οικονομίδης, Αραπίδης). Η ΑΕΕΧΠΛ μίσθωσε για 60 χρόνια τα μεταλλεία Κασσάνδρας.

Το 1946 ο Μποδοσάκης αποκτά το πλειοψηφικό πακέτο της ΑΕΕΧΠΛ και την εκμετάλλευση των μεταλλείων (50.000 στρέμματα με 2.500 δραχμές το χρόνο). Το 1970 ξεκίνησε η παραγωγή μικτών θειούχων μεταλλευμάτων. Το κοίτασμα μολύβδου, ψευδαργύρου και χρυσού - αργύρου της Ολυμπιάδας εντοπίσθηκε τέλη της δεκαετίας του 1960. Η παραγωγή στο μεταλλείο άρχισε το 1972 και συνεχίσθηκε μέχρι το 1995.

Από τα τέλη της δεκαετίας του '80 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ άρχισε να συζητά την ανάπτυξη μεταλλουργίας χρυσού στην περιοχή και να αναζητά επενδυτικά σχήματα.

Ετσι: Το 1995 τα Μεταλλεία Κασσάνδρας ξεπουλήθηκαν στην Καναδική εταιρεία TVΧ GOLD, έναντι 11,5 δισ. δραχμών - μεσολάβησε ένα πολύ μικρό διάστημα παραχώρησης στην KINROSS Gold Corporation-. Το 2004 τα μεταλλεία ξεπουλήθηκαν στην «Ελληνικός Χρυσός - EG» έναντι 11 εκ. ευρώ, τη στιγμή που η αξία του χρυσού έχει τριπλασιαστεί.

Το 1893, στα 600 περίπου καμίνια της περιοχής δούλευε μια πολυεθνική κοινότητα 6.000 εργατών. Οταν πήρε τα μεταλλεία η TVX μείωσε τους εργαζόμενους από 1.500 σε 500 και σήμερα στην «Ελληνικός Χρυσός - EG» απασχολούνται 380 εργαζόμενοι.

Το ΚΚΕ στήριξε πολύμορφα (παρεμβάσεις, Ερωτήσεις στη βουλή, κ.ά.) τον αγώνα των εργαζομένων για τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας, που το 2004 είχε ως αποτέλεσμα την ένταξή τους σε προγράμματα προστασίας των ανέργων. Δεν άφηνε όμως και περιθώρια για αυταπάτες, ξεκαθαρίζοντας ότι το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους μπορεί να διασφαλιστεί μόνο όταν η εξουσία και η οικονομία περάσουν στα χέρια της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.