Τόση ομορφιά παρατημένη στην τύχη της και υποχρεωμένη να καταβάλλει ένα πανάκριβο τίμημα στην άγνοια, την απαιδευσιά, την ταξική εκμετάλλευση, την εμπορευματοποίηση αυτών καθαυτών των αισθημάτων που γεννάει εκ φύσεως.
Ζούμε σ' όμορφο και προικισμένο τόπο. Αρωματισμένο από την ιστορία και πλούσιο. Πάμπλουτο, αν αντιμετωπιζόταν στη σύγχρονη εκδοχή του, ως ικανός να θρέψει, ν' αναστήσει, να αξιοποιήσει, πολύ περισσότερους από 10 εκατομμύρια ψυχές. Θάλασσες, βουνά, κάμποι, ποτάμια, χλωρίδα και πανίδα εξαίσιου κλίματος, γεωγραφική θέση μοιραία σπουδαία, πέρασμα και σταυροδρόμι, με τα έγκατα της γης ενεργειακά και ορυκτά θησαυροφυλάκια. Αυτή είναι η φτωχοποιημένη Ελλάδα που ζει και αντιμετωπίζεται σαν ξεφτισμένο φέουδο μιας άθλιας μεταπρατικής μειονότητας ξιπασμένων ευρωπαϊστών και αλλοτριωμένων μικρομεγαλοαστών που συγκλίνουν ιδεολογικώς μόνον στο φραπέ και στο σινιέ σ' έναν ιδιότυπο σύγχρονο καταναλωτικό κουτσαβακισμό...
Είναι αφόρητη η κατάντια του κοινού δημόσιου λόγου περί ημών των ιδίων. Σα να καλλιεργείται στο περιβόλι των ταξικών σκοπιμοτήτων μια νηπιακή αντίληψη για την οικονομία, την πολιτική, τους νόμους, την κοινωνία, τις ιδέες, το πνεύμα των ανθρώπων. Αυτό το κακοφορμισμένο και ψευδοκομφορμίστικο μοντελάκι ζωής «μαμ, κακά και νάνι» που έβριζαν και περιφρονούσαν ακόμη και τα μειράκια του παρισινού Μάη του '68, έγινε κυρίαρχο τέρας που του μοιάζει ο καθένας και η καθεμιά ολοένα κι ευκολότερα, ολοένα και πιο ασυνείδητα.
Το βλέπεις, το νιώθεις, στα χωριά, στις παραλίες, στους κολπίσκους και τις βάρκες, στα χωράφια και τα μικρομάγαζα, πως η απώλεια της κουλτούρας της εργασίας, η απώλεια της... μαστοριάς, της λαϊκής ευφυίας, της εφευρετικότητας, η ουσία της παράδοσης τελικώς, είναι η μεγαλύτερη απώλειά μας στην αγορά του κόσμου.