-- Σας άκουσα να λέτε προηγουμένως για σύσσωμη αντίδραση στους χώρους δουλειάς. Καλείτε σε γενική απεργία; Πιστεύετε ότι θα ήταν λύση στο πρόβλημα;

-- Μια μορφή πάλης ποτέ δεν είναι η λύση στο πρόβλημα. Οσο ανεβασμένη και αν είναι αυτή. Το πρώτο είναι να συνειδητοποιήσει ο λαός ότι αυτό που λέγεται διάσωση της ελληνικής οικονομίας και της Ευρωζώνης τον αφορά μόνο γιατί παίρνονται μέτρα σε βάρος του. Οτι ο ίδιος δεν πρέπει να μετέχει στη διάσωση του αστικού πολιτικού συστήματος. Από κει και πέρα πρέπει να παρεμποδίζονται και να υποσκάπτονται τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση και ταυτόχρονα να υπάρχει ένα μεγάλο κίνημα με όλες τις μορφές πάλης - δεν μπορώ να τις προκαθορίσω τώρα, ούτε τις διαδοχικές φάσεις που θα περάσει αυτό το κίνημα.

Δεν προγραμματίζεται κάτι τέτοιο στα γραφεία του Περισσού, ούτε είναι δυνατό να το επιβάλει το ΚΚΕ, αλλά πρέπει να υπάρχει ένα κίνημα που θέτει ως στόχο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και όχι την ανατροπή μιας κυβέρνησης μόνο, γιατί αυτό ανοίγει την πόρτα για μια άλλη αστική κυβέρνηση, είτε μονοκομματική είτε, πολύ περισσότερο, να είναι κυβέρνηση συνεργασίας.

Μακάρι να μπορούσαμε να προτείνουμε κάποια συγκεκριμένα, τέσσερα, πέντε μέτρα που θα αντιμετωπιζόταν η κατάσταση. Δε γίνεται. Δε ζούμε στη δεκαετία του '70, ούτε του '50 και του '60, όπου με τέσσερα πέντε μέτρα λύνονταν κάποια προβλήματα του λαού. Αυτό δε γίνεται. Είναι άλλη φάση. Η κρίση είναι βαθιά και επομένως το κίνημα πρέπει να πάει πολιτικά πιο μπροστά. Δεν μπορεί να παίξει μέσα στους κανόνες του παιχνιδιού.