«Θα έρθει ίσως καιρός που τα ρεπορτάζ από τις πρωτεύουσες του δυτικού κόσμου θα μοιάζουν πιο πολύ με πολεμικές ανταποκρίσεις: θα περιγράφουν οδομαχίες σώμα με σώμα και θα μετρούν νεκρούς και τραυματίες. Το τοπίο που αφήνουν πίσω τους οι μαζικές νυχτερινές ταραχές στο Λονδίνο μοιάζει με πολεμική ζώνη (...) Στις αρχές του χρόνου, η εφημερίδα "Γκάρντιαν" δημοσίευε μία έκθεση για τις συνέπειες της λιτότητας, που κατέληγε στο εξής μήνυμα: "Μετά το κλείσιμο δεκατριών κέντρων νεότητας, εκφράζονται φόβοι πως θα ξεσπάσουν βίαιες συγκρούσεις με πρωταγωνιστές τους νέους στους δρόμους του Βόρειου Λονδίνου". Η βρετανική κοινωνία είναι σήμερα μία από τις πιο άνισες του δυτικού κόσμου. Και καθώς καταρρέει η κοινωνική συνοχή, οι ταραχές αναμένεται να γίνουν ένα σύνηθες φαινόμενο της καθημερινής ζωής (...) εκείνοι που δεν μπορούν να ακουστούν πληθαίνουν συνεχώς, όχι μονάχα στην Ευρώπη αλλά και στις ΗΠΑ. Εκεί μόλις το 17% των ψηφοφόρων πιστεύουν ότι η αμερικανική κυβέρνηση έχει τη συναίνεση των κυβερνωμένων, σύμφωνα με δημοσκόπηση που έκανε το Ινστιτούτο Ράσμουσεν τις δύο πρώτες ημέρες του μήνα, πριν ακόμη υποβαθμιστεί η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας (...) ο δημοσκόπος Πάτρικ Καντέλ θεωρεί αυτά τα ευρήματα πρωτοφανή. "Ισως να βρισκόμαστε μπροστά σε μια προεπαναστατική κατάσταση", λέει. "Ολα είναι ρευστά. Και υπάρχει μια θάλασσα οργής που ξεχειλίζει"» (από τη στήλη του Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ).

«Η κρίση στο διεθνές οικονομικό σύστημα παίρνει διαστάσεις κοινωνικής αναταραχής, κρίνοντας από τις εκδηλώσεις που πληθαίνουν σε διάφορες χώρες του πλανήτη (...) οι κοινωνικές διαμαρτυρίες, αλλού ειρηνικές και αλλού βίαιες, έχουν αιτία τις αυξανόμενες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν πολύ μεγάλα μέρη του πληθυσμού στη μάχη για την επιβίωση. Πληθυσμός που ξεκινά από τις φτωχότερες τάξεις και φτάνει πλέον στον πυρήνα της μεσαίας τάξης (...) είναι φανερό ότι μια ανισόρροπη κατάσταση απλώνεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη (...) οι πολιτικές ηγεσίες αντιμετωπίζουν σήμερα πρωτόγνωρες καταστάσεις (...) Η διεθνής πολιτική τάξη κατηγορείται βάσιμα ότι επέτρεψε στις λεγόμενες αγορές να κυριαρχήσουν διεθνώς και ανεξέλεγκτα. Το έκανε, ασπαζόμενη τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό, εκμεταλλευόμενη την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού (...) αν η Ευρώπη δεν κάνει βήματα προς την κοινή οικονομική διακυβέρνηση, αν το παγκόσμιο σύστημα δεν καταλήξει σε μία συμφωνία στοιχειώδους παρέμβασης στις αγορές, οι κοινωνικές ανισότητες θα αυξάνονται, η μεσαία τάξη (στη Δύση) θα πλήττεται και η κοινωνική αναταραχή θα κλιμακώνεται διεθνώς» (ο Αγγελος Στάγκος στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).