Η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει και τα αδιέξοδα στη διαχείριση από το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου, οδηγούν σε μεγαλύτερη ένταση τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς ανάμεσα σε κυβερνήσεις και μερίδες της πλουτοκρατίας.
Η ίδια η εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης ακυρώνει αποφάσεις και συμβιβασμούς ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη, οι οποίοι αντικειμενικά ξεπερνιούνται υπό το βάρος των ανταγωνισμών που πολλαπλασιάζονται, για το ποια αστική μερίδα θα βγει περισσότερο ή λιγότερο χαμένη.
Ο λαός δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η αστική εξουσία στην Ελλάδα και στην ΕΕ, από τους κλυδωνισμούς στο ιμπεριαλιστικό εποικοδόμημα, στο βαθμό που ο ίδιος είναι αποφασισμένος να αξιοποιήσει τις εξελίξεις προς όφελός του.
Η πραγματική διέξοδος για το λαό βρίσκεται στην οργάνωση και τη λαϊκή συμμαχία, για τη ριζική ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Στα ψευτοδιλήμματα του κεφαλαίου και των κομμάτων του, η απάντηση πρέπει να είναι: Αποδέσμευση από την ΕΕ, με λαϊκή εξουσία.