«Απ' άκρη σ' άκρη της χώρας, κυβέρνηση, τρόικα, πλουτοκρατία και τα κόμματά της πρέπει να πάρουν ένα ισχυρό μήνυμα: Δεν πληρώνουμε. Δεν μπορούμε να πληρώσουμε. Μπλοκάρουμε τα χαράτσια. Δεν θα φτωχύνει ο λαός για να ξεπληρωθούν τα χρέη του κεφαλαίου. Εργαζόμενοι, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι και φτωχοί επαγγελματίες, συνταξιούχοι και αγρότες, με τη συμμετοχή τους να απαντήσουν στους εκβιασμούς, στα τρομοκρατικά διλήμματα, στις απειλές περί χρεοκοπίας. Στην πλημμυρίδα των φόρων να ορθώσουν φράγμα αντίστασης, ανυπακοής, οργανωμένης άρνησης πληρωμών.

Δεν υπάρχει ώρα για χάσιμο. Οι εργατικές - λαϊκές οικογένειες χρεοκοπούν κάθε μέρα. Χρεοκοπεί ο εργάτης που χάνει τη δουλειά του, ο δημόσιος υπάλληλος που απολύεται, ο συνταξιούχος που του κόβουν και την ελάχιστη σύνταξη. Χρεοκοπεί ο μικρέμπορος που κλείνει το μαγαζί του, ο αγρότης που εγκαταλείπει το χωράφι του μην μπορώντας να θρέψει την οικογένειά του. Δεν υπάρχει περιθώριο για αναμονή. Ο λαός μας ρίχνεται στον Καιάδα, οι ελάχιστες και μίζερες δομές Πρόνοιας γκρεμίζονται, η Δημόσια Υγεία μπαίνει στην εντατική, τα σχολεία υπολειτουργούν, οι δημόσιες υπηρεσίες συρρικνώνονται. Μας κήρυξαν τον πόλεμο. Και σε αυτόν τον πόλεμο, στην απροκάλυπτη αυτή βία της εξουσίας του κεφαλαίου, ο λαός μας πρέπει να σταθεί ορθός. Να οπλιστεί με κουράγιο και δύναμη. Να σηκωθεί από τον λάκκο που θέλουν να τον ρίξουν. Να οργανωθεί και να παλέψει.

Σε αυτό τον αγώνα, το ΠΑΜΕ και τα ταξικά συνδικάτα που συσπειρώνονται σε αυτό, οι αγωνιστικές συσπειρώσεις των ΕΒΕ, των αγροτών, των σπουδαστών, των γυναικών, αναλαμβάνουν ευθύνες. Στους ώμους τους πέφτει το βάρος της οργάνωσης της πάλης, με συγκεκριμένο και πρακτικό τρόπο και κυρίως μέσα στους χώρους δουλειάς (...) Η οργή και η αγανάκτηση του καθενός να γίνει πράξη αντίστασης, να πάρουν σάρκα και οστά, να μετατραπούν σε απόφαση για προσωπική συμμετοχή, στη συνέλευση του σωματείου, στη συγκέντρωση της γειτονιάς, στο συλλαλητήριο (...) Η μαζική συμμετοχή, η λαϊκή αυτενέργεια και πρωτοβουλία μπορούν να δώσουν ώθηση στον αγώνα, αντοχή στις δυσκολίες του, να γίνουν το υπόβαθρο της πιο πλατιάς αλληλεγγύης, κάνοντας το σύνθημα "Ολοι για έναν και ένας για όλους" καθημερινή στάση ζωής (...) Για μια διαρκή ταξική αναμέτρηση με όλες τις μορφές, για να φρενάρουμε αποφάσεις και αντεργατικούς σχεδιασμούς, για να μην περάσουν τα μέτρα, μέχρι την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής».

(από το κύριο άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ)