Είναι εύλογο και κατανοητό να στενοχωριέται όποιος χάνει τα χρήματά του, ιδιαίτερα όταν το «κομπόδεμά» του είναι μικρό και, μάλιστα, για να το αποκτήσει χρειάστηκε να δουλέψει σκληρά, πολλά χρόνια, να χύσει ιδρώτα, να «ξοδέψει» τη ζωή του. Κι αντιλαμβανόμαστε τις αντιδράσεις των θυμάτων του Χρηματιστηρίου, χωρίς, όμως, να αποδεχόμαστε τη «λογική» της πλήρους απογοήτευσης, που φτάνει και ξεπερνά τα όρια της απελπισίας, η οποία, ενίοτε, οδηγεί στην αδιέξοδη κι αδιόρθωτη πρακτική των «απονενοημένων διαβημάτων». Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν θύματα που «έχασαν τα πάντα», καθώς δεν «έπαιξαν» από το οικονομικό περίσσευμά τους, αλλά από το υστέρημά τους. Πολλοί, μάλιστα, έφτασαν στο σημείο να πουλήσουν περιουσιακά τους στοιχεία κι άλλοι να δανειστούν χρήματα από συγγενείς, φίλους, γνωστούς, αλλά και από τράπεζες και τοκογλύφους για να «παίξουν». Και γνωρίζουμε, επίσης, περιπτώσεις που η «οικονομική χασούρα» του Χρηματιστηρίου απειλεί να στείλει κάποιους στη φυλακή, να διαλύσει οικογένειες, να «χαλάσει» σπίτια, να «καταργήσει» συγγενικές και φιλικές σχέσεις, να διασπάσει τον ιστό αλληλοσύνδεσης κι αλληλεγγύης ανάμεσα στους ανθρώπους τοπικών κοινωνιών.