Δεν ξέρω τι σημαίνει για σας η αλλαγή του χρόνου (γιατί, βέβαια, αλλαγή αιώνα θα έχουμε τον άλλο χρόνο, μπαίνοντας στο δύο χιλιάδες ένα, δηλαδή) για μένα, πάντως, δε σημαίνει τίποτε. Δεν πιστεύω, δηλαδή, πως θα συμβεί έστω και ένα από αυτά που μας εύχονται οι διάφοροι, δικοί μας ή ξένοι, ανώνυμοι ή επώνυμοι, κερδοσκόποι ή μικροεπενδυτές. Ολα θα κυλήσουν κι αυτή τη φορά, όπως το θέλει η Ιστορία. Και η Ιστορία, όπως ξέρετε πολύ καλά, δεν έχει δική της θέληση, αποφασίζει και λειτουργεί κατά πώς ορίζει η πάλη των τάξεων, και, για να πάω ακόμα πιο πέρα, το ξέρουμε πολύ καλά πως οι τάξεις δεν παλεύουν με βάση τους κανόνες, που αυτές οι ίδιες ορίζουν, αλλά με βάση τους κανόνες, που οι άλλοι με καταχθόνιο τρόπο επιβάλλουν και συντηρούν.

Γι' αυτό σας λέω πως δεν πιστεύω πως θ' αλλάξει η ζωή μας. Και η μοναξιά μας έτσι θα μείνει, ίδια και απαράλλαχτη, και η φτώχεια μας τα ίδια επιχρυσωμένα ρούχα θα φοράει, το Χρηματιστήριο θα ανεβοκατεβαίνει, βγάζοντας τη διχαλωτή γλώσσα του σε όσους είναι παγιδευμένοι στη γοητεία του. Το ΠΑΣΟΚ θα εξακολουθεί να περηφανεύεται για τους σοσιαλιστικούς του προσανατολισμούς, η τηλεόραση θα επιμένει στον ίδιο κατήφορο της νεκρολαγνίας και της σκόπιμης ενημέρωσης και το απέναντι βουνό δε θα αποφασίζει να χαμηλώσει. Θα μένει έτσι πεισματικά στο ύψος του, για να μας κρύβει τον ήλιο και όχι μόνο τον ήλιο, αλλά και ό,τι βρίσκεται κρυμμένο από την άλλη μεριά. Και, όπως ξέρετε, από την άλλη μεριά είναι ο Ατλαντικός και εκεί που τελειώνει ο Ατλαντικός αρχίζει η Αμερική. Και όπως μπαίνουμε στην Αμερική, στο δεξί μας χέρι βρίσκονται, όπως πάντα, οι ΕΠΑ. Κι από δω τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν. Οι αποφάσεις δε μένουν ποτέ οι ίδιες εκεί. Τα σχήματα και τα χρώματα κάθε μέρα δείχνουν αλλιώς. Οι ορισμοί της ζωής εκεί αλλάζουν. Κανόνες και νόμοι, που χρόνια τώρα ρυθμίζουν τις πράξεις μας, εκεί μπορεί να ανατραπούν και να μας πουν πως όλες αυτές οι αλλαγές και οι ανατροπές γίνονται για το καλό μας. Και πως ό,τι συνηθίσαμε να το λέμε έτσι ή αλλιώς πρέπει τώρα να το ξαναβαφτίσουμε. Να δώσουμε άλλο όνομα στη δουλιά και άλλο στην ανεργία. Να φωνάζουμε αλλιώς την αδικία και αλλιώς την αντίσταση, αλλιώς τα ανθρώπινα δικαιώματα και αλλιώς την τρομοκρατία.

Να, λοιπόν, τι θ' αλλάξει: Θ' αλλάξει το δίχτυ της επικοινωνίας μας, οι λέξεις που μας έδεναν, που μας ξεσήκωναν και μας πυροδοτούσαν. θ' αλλάξουν οι κανόνες της γλώσσας και της σιωπής, της γραμματικής και των ερωτικών εξομολογήσεων, της προσευχής και του θυμού. Θ' αλλάξουν οι κανόνες της Ιστορίας και πολύ φοβάμαι πως όλες οι αλλαγές θα μουτζουρώσουν το γυαλί, για να μη βλέπουμε πια το «Αϊβαλί», που λέει και το τραγούδι. Ψάξτε καλά, λοιπόν, τις ευχές που σας λένε. Μην ξεχνιέστε μέσα στην ομίχλη αυτής της θλιβερής συνήθειας να λέμε πως με την καινούρια χρονιά όλα θ' αλλάξουν, χωρίς να έχουμε αλλάξει πρώτα εμείς. Γιατί εκεί είναι το καταχθόνιο μυστικό. Ποιος δίνει το σύνθημα και αλλάζουν τα πράγματα; Ποιος αναποδογυρίζει τον κόσμο και το βουνό που μας κρύβει τον ήλιο και τον Ατλαντικό; Μόνο εμείς Εσύ κι Εγώ ο ένας με την πένα και ο άλλος με το σφυρί. Ο μικρός με το σύνθημα και ο μεγάλος με τη γροθιά.

Είτε μπήκε είτε όχι η καινούρια χιλιετία, δεν έχει σημασία. Εμείς τι θεωρούμε καινούριο θα παίξει το ρόλο του. Εμείς θα πάρουμε στα χέρια μας τις ευχές και θα τις κάνουμε πράξη. Και την υγεία εμείς θα την προστατέψουμε, την ευτυχία εμείς μόνο θα την ψάξουμε. Και την ειρήνη εμείς θα τη σπείρουμε παντού. Ολα τα άλλα, τα γλυκανάλατα και τα υποκριτικά, πνιγμένα κάτω από χιλιάδες μελομακάρονα και τους πλαδαρούς ήχους του «Μικρού τυμπανιστή», δε λένε τίποτε, ούτε πουλιούνται ούτε αγοράζονται. Η δύναμή μας και η αντίστασή μας μετράει. Το κίνημά μας. Χρόνια του πολλά, λοιπόν!