Σε ανέξοδες κορόνες αποκλειστικά για τη μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού, αναλώθηκε χτες ο Αλ. Τσίπρας σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε το Προεδρείο του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς στην Αθήνα. Επέκρινε «το νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης και οικονομίας», αλλά και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, λέγοντας ότι «ήταν τελικά αναπόφευκτο να οδηγήσει τους λαούς της Ευρώπης, την ευρωπαϊκή οικονομία στο χείλος της αβύσσου»! Πέραν της υποκρισίας, αφού οι ίδιοι ψήφισαν το Μάαστριχτ και όψιμα το αποκηρύττουν, είναι προφανής η λαθροχειρία και της απόσπασης της μορφής διαχείρισης απ' την εξουσία που την επιβάλλει, αλλά και του τσουβαλιάσματος των λαϊκών συμφερόντων με τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Επιβεβαιώνοντας την προσήλωση του ευρωοπορτουνισμού στην αντιλαϊκή ΕΕ, ο Αλ. Τσίπρας έθεσε το ψευδεπίγραφο δίλημμα «ή να αλλάξει ριζικά η Ευρώπη, να ξεχάσει το νεοφιλελευθερισμό» ή «να διαλυθεί», καλλιεργώντας από τη μια την αυταπάτη ότι το ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα της ΕΕ «παίρνει» διορθώσεις με ακλόνητη την εξουσία των μονοπωλίων και ταυτόχρονα παρουσιάζει τη διάλυσή του σαν αρνητική εξέλιξη για το λαό. Στο ίδιο πνεύμα, είπε ότι «η διάλυση της Ευρωζώνης είναι προφανές ότι θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες» και διευκρίνισε ότι «λύση δεν είναι η εθνική αναδίπλωση», αφού όπως ισχυρίστηκε: «Λύση για μας δεν είναι ο οικονομικός και νομισματικός ανταγωνισμός της μιας ευρωπαϊκής χώρας απέναντι στην άλλη (...) είναι η επανίδρυση της Ευρώπης στη βάση της οικονομίας των κοινωνικών αναγκών».

Ο ΣΥΝ και το ΚΕΑ ισχυρίζονται ότι ανταγωνιστικές καπιταλιστικές οικονομίες, με ανισόμετρη μάλιστα ανάπτυξη, είναι δυνατόν να συνυπάρχουν με όρους αμοιβαίου συμφέροντος και μάλιστα υπέρ των λαών! Μάλιστα, ο ίδιος χώρος που καταγγέλλει την κυβέρνηση για «υποτέλεια» και «απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων», εμφανίζεται ξανά να υπερασπίζεται τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου, απέναντι στην «εθνική περιχαράκωση», κρύβοντας ότι οι ιμπεριαλιστικές κολεγιές εκ των προτέρων προϋποθέτουν υποχωρήσεις στα κυριαρχικά δικαιώματα, σε βάρος των χωρών που βρίσκονται χαμηλότερα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

Ο ίδιος ανήγαγε το ζήτημα της «δημοκρατίας» σαν κυρίαρχο πολιτικό ζήτημα για το λαό, εκθειάζοντας την αστική δημοκρατία, τη δικτατορία δηλαδή των μονοπωλίων, σαν φιλολαϊκό κεκτημένο στην ΕΕ των χαοτικών ταξικών αντιθέσεων! Μιλώντας για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, είπε ότι «είναι ντροπή για μια χώρα που πριν από 2.500 χρόνια γέννησε τη δημοκρατία, σήμερα να αποτελεί το εφαλτήριο για τον εκφυλισμό της δημοκρατίας σε όλη την Ευρώπη, το εφαλτήριο για την κατάργηση του δημοκρατικού κεκτημένου σε όλη την Ευρώπη».

Κατέληξε ζητώντας «μια ενωμένη αριστερά» και μάλιστα κατά τα πρότυπα της Γαλλίας κ.λπ., εκεί όπου η «ενότητα» αποτέλεσε το όχημα για το πέρασμα μιας σκληρής φιλομονοπωλιακής πολιτικής. Δεν έκρυψε ότι την «ενότητα» τη βλέπει σαν όχημα για τη συγκρότηση μιας «δημοκρατικής παράταξης», που «θα μπορούσε με άνεση να διεκδικήσει μια νέα διακυβέρνηση», η οποία θα μπάσει την αστική διαχείριση από την πίσω πόρτα, αφού τα κόμματα που θα την απαρτίζουν δεν έχουν στρατηγική ρήξης με τα μονοπώλια και τη στρατηγική τους.