«Με καζάνι που βράζει έτοιμο να εκραγεί μοιάζει σήμερα ο ευρωενωσιακός ιμπεριαλισμός. Η Ευρωζώνη συγκλονίζεται από τεκτονικούς σεισμούς, που απειλούν να τη διαμελίσουν στα εξ ων συνετέθη. Το άθλιο, αντιλαϊκό αυτό οικοδόμημα σπαράσσεται λόγω κρίσης από την όξυνση των ανταγωνισμών και της ανισομετρίας. Αλλά στη συντριπτική τους πλειοψηφία τα κόμματα των χωρών της ΕΕ, είτε πρόκειται για συντηρητικά, είτε για σοσιαλδημοκρατικά, είτε για «αριστερά» - οπορτουνιστικά, τάσσονται υπέρ της διατήρησής της. Κι όμως, η φυλακή αυτή των ευρωπαϊκών λαών κινδυνεύει από διαλυτικές τάσεις. Οι ίδιοι οι νόμοι ανάπτυξης του κεφαλαίου, που πυροδοτούν τον ενδομονοπωλιακό ανταγωνισμό και οδηγούν στην κυριαρχία των πιο ισχυρών μονοπωλίων σε βάρος των πιο αδύνατων, την ανισομετρία της ανάπτυξης ολόκληρων χωρών και περιοχών, εμπεριέχουν το σπέρμα τέτοιων διαλυτικών τάσεων. Η εκδήλωση της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης ήρθε να οξύνει στο έπακρο τις αντιθέσεις αυτές, με τα σημερινά τους αποτελέσματα. Το ΚΚΕ, βεβαίως, όχι μόνο αντιτάχθηκε στη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ αλλά η θέση του διαχρονικά είναι ξεκάθαρη: Αποδέσμευση με λαϊκή εξουσία.

(...) Τα επιτελεία των πιο ισχυρών χωρών της ΕΕ ανακατεύουν την τράπουλα των συμμαχιών και επεξεργάζονται τα σενάρια της επόμενης μέρας. Είναι προφανές ότι όλο και λιγότεροι πιστεύουν ότι είναι δυνατή η ύπαρξη της ευρωένωσης με τη σημερινή της μορφή, τα επόμενα χρόνια. Ετσι βλέπουμε τη διαρροή σεναρίων ακόμα και για διάλυση της Ευρωζώνης και τη δημιουργία δύο ενώσεων: Της Ενωσης του «Νότου» με επικεφαλής τη Γαλλία και τη συμμετοχή των χωρών της μεσογειακής Ευρώπης και την Ενωση των χωρών του «Βορρά» με επικεφαλής τη Γερμανία και τη συμμετοχή της Ολλανδίας, της Φινλανδίας και ενδεχομένως της Σλοβενίας και Σλοβακίας. Ολα όμως τα σενάρια αυτά επιδιώκουν τη διατήρηση του καπιταλισμού στην Ευρώπη ακόμα και αν χρειαστούν νέες συμμαχίες του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.

(...) Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να καταρρεύσει από μόνος του. Χρειάζεται ταξική πολιτική πάλη των εργατών και των συμμάχων τους για να ανατραπεί. Η εποχή μας, ο 21ος αιώνας, είναι ο αιώνας περάσματος από τον σάπιο και ιστορικά ξεπερασμένο καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Η πάλη για την αποδέσμευση της Ελλάδας από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ με μονομερή διαγραφή του χρέους και η λαϊκή εξουσία είναι η μόνη φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση. Στην κατεύθυνση αυτή θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις» (από το κύριο άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).