«Σας καλούμε στη διασφάλιση και διεκδίκηση όλων των ανωτέρω μέσα από τις δυνατότητες που σας παρέχει ο νόμος», αναφέρει σε ψήφισμά του προς τα υπουργεία Εργασίας και Υγείας ο Σύλλογος Εργαζομένων ομίλου «Alapis», απαιτώντας: «Βιωσιμότητα της εταιρείας. Διατήρηση των θέσεων εργασίας. Επαναπρόσληψη των απολυμένων».

Ο όμιλος έχει κάνει 13 απολύσεις. Αξιώνει από τους εργαζόμενους να υπογράψουν μείωση μισθών μέχρι και 30%. Ανακοίνωσε διαθεσιμότητα για το 50% του προσωπικού μέσα στο 2012. Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι παράνομο, τίποτα δεν μπορεί και δε θέλει να κάνει μια κυβέρνηση, η οποία προσφέρει στην εργοδοσία όλο το νομοθετικό «οπλοστάσιο» που χρειάζεται για να μειώσει το κόστος εργασίας. Γιατί, λοιπόν, οι εν λόγω συνδικαλιστές επικαλούνται το «νόμο», γεμίζοντας φούμαρα τα κεφάλια των εργαζομένων; Είναι, άραγε, τυχαίο που οι συνδικαλιστές δεν αφήνουν ούτε υπονοούμενο ότι ένας νόμος μπορεί να είναι και άδικος, «παράνομος» ως εκ τούτου, αντίθετα στο πρόσφατο παρελθόν έχουν κάνει λόγο για «δίκαια και άδικα» αιτήματα των εργαζομένων, αλλά και για απεργίες «σύμφωνα με το νόμο»;

Αν αυτού του είδους ο συνδικαλισμός δε στέλνει τους αγώνες των εργαζομένων στην απογοήτευση και το αδιέξοδο, τότε τι άλλο υπηρετεί;