Οσο οξύνεται η ταξική αναμέτρηση, όσο περισσότεροι εργαζόμενοι, ευρύτερα λαϊκά στρώματα, μέσα από την ίδια τους την πείρα και κάτω από την επιρροή που ασκεί η σταθερή και επίμονη δράση του ΚΚΕ για την αποκάλυψη των ορίων του καπιταλισμού, και την προβολή της αναγκαιότητας και δυνατότητας να αλλάξει η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία, με την ανατροπή της από μια ισχυρή λαϊκή συμμαχία που θα έχει αυτόν ακριβώς τον στόχο, τόσο εντείνονται οι προσπάθειες των οπορτουνιστικών ρευμάτων να ορθώσουν αναχώματα ικανά να δώσουν ανάσα στο σύστημα. Την ώρα που στον ένα μετά τον άλλο τους χώρους δουλειάς οι καπιταλιστές αξιοποιώντας και τους νόμους της αστικής δημοκρατίας σαρώνουν κάθε εργατικό δικαίωμα, η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μιλά για την αναγκαιότητα της κοινωνικής συνοχής αμβλύνοντας την αντίθεση των εργατών στα μονοπώλια.

Το τελευταίο διάστημα, δύο τρεις έννοιες έρχονται και ξανάρχονται ως αιχμές της προπαγάνδας τους: «δημοκρατία», «επανίδρυση της ΕΕ», «διαπραγμάτευση». Σε ευθεία αναλογία με τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που κυβερνούσαν ή και κυβερνούν ακόμα, αλλά δηλώνουν πως αναζητούν το «νέο» και «καινούργιο» για να εφαρμόσουν την ίδια και απαράλλαχτη παλιά πολιτική, οι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αναζητούν κι αυτοί το «νέο» και «καινούριο». Τι έρχεται να κάνει αυτό το «νέο» και «καινούριο»; Να αποκαταστήσει τη «δημοκρατία», που υποτίθεται πως πάσχει από τη λάθος συνταγή για την σωτηρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οπως όταν ψηφίζοντας τη Συνθήκη του Μάαστριχτ ισχυρίζονταν ότι είναι το δημοκρατικό αντίβαρο σε ακραίες νεοφιλελεύθερες επιλογές, έτσι και σήμερα έρχονται να μιλήσουν για ανάγκη «επανίδρυσης της ΕΕ», δηλαδή για διατήρηση της ένωσης καπιταλιστικών κρατών που υποτίθεται πως απειλείται από την επικράτηση των νεοφιλελεύθερων.

Η επιμονή τους να μιλούν για «δημοκρατία» σε ένα σύστημα που μπορεί να υπάρχει μόνο σαν αντιδημοκρατικό, και «διαπραγμάτευση» σε καθεστώς καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής που βασίζεται στην εξουσία που απορρέει απο την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, είναι ξανά και ξανά αποκαλυπτική για το γεγονός ότι ο οπορτουνισμός το μόνο που έχει να φέρει στο εργατικό κίνημα είναι η υπονόμευση της αντιμονοπωλιακής, αντικαπιταλιστικής πάλης του εργατικού κινήματος. Οι οπορτουνιστές είναι ιδιαίτερα αναγκαίοι σήμερα στο σύστημα κι απο την πλευρά τους φροντίζουν να ανταποκρίνονται σ' αυτήν την ανάγκη. Είναι αναγκαίοι σαν ένα ρεύμα που ενώ εμφανίζεται να έχει φιλολαϊκή ρητορική, υποσκάπτει την ιστορία και τις παραδόσεις του εργατικού - κομμουνιστικού κινήματος, προβάλλοντας την αναγκαιότητα αλλαγής των αστικών θεσμών ως μέσο φιλολαϊκής διεξόδου, σε συνδυασμό με την προβολή ως διεξόδου μιας κυβέρνησης που θα αναγκάσει τάχα τα μονοπώλια να δώσουν μέρος των κερδών τους στο λαό, αναδιανομή το λένε. Και μάλιστα, θα επανιδρύσουν την ΕΕ εξαλείφοντας τις ανισότητες μεταξύ των κρατών, ζήτημα απραγματοποίητο σε συνθήκες ανισομετρίας. Ασε που και στην υποθετική περίπτωση που αυτό γίνεται οι εργαζόμενοι θα ζουν σε καθεστώς εντεινόμενης εκμετάλλευσης.

Οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ και ορισμένοι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ, όλοι εκείνοι που στο προηγούμενο διάστημα έχουν συμβάλει να απορροφηθεί ο ριζοσπαστισμός τμημάτων του πληθυσμού μέσα στη σοσιαλδημοκρατία, πάντα την ίδια γραμμή έχουν, ανεξάρτητα από το πώς την προβάλλουν. Θέλουν η ταξική αντίθεση να εγκλωβίζεται - εκτονώνεται στα όρια της διαμαρτυρίας και της αυταπάτης του κυβερνητισμού, ότι ένας άλλος -δημοκρατικός- καπιταλισμός είναι εφικτός.