Ξεφυλλίζοντας λοιπόν κι απομνημονεύοντας το 1922 βρέθηκα ξαφνικά στις μέρες μας. Βρέθηκα ξαφνικά στο τώρα, σαν να μην άλλαξε τίποτα. Αναρωτώμενος, καλά, αυτός ο έρμος και χιλιοβασανισμένος τόπος δε θ' αλλάξει ρότα; Δε θ' αλλάξει νοοτροπία; Με τους ίδιους «προστάτες» και «σωτήρες» πάνω από τα κεφάλια μας;

Σε μια επιφυλλίδα του στην «Πολιτεία» ο Φώτος Πολίτης μιλάει για τους «Κυριακάτικους εκδρομείς». Κι αναφέρεται (καλή ώρα) στους αδιάφορους, τους καλοπερασάκηδες, στους εαυτούληδες, σ' αυτούς που λιώνουν για ένα ηλιοβασίλεμα, όταν δίπλα τους βασιλεύει η ανέχεια, η αναδουλιά, η ανασφάλεια. Οταν δίπλα τους καιροφυλαχτεί το έγκλημα, η απάτη, η πορνεία, τα ναρκωτικά. Στους βολεμένους και ανάλγητους συμβιβασμένους που ενώ η Ελλάδα πονά και υποφέρει, ενώ η Ελλάδα παραπαίει, αυτοί το μόνο που σκέφτονται είναι η «Κυριακάτική τους εκδρομή».

Σε άλλο σημείο της έξαλλης συζήτησης των φοιτητών: «Ο στρατός πολέμησε γενναία στη Μ. Ασία, μα οι ηγέτες του ήταν ανάξιοι ν' αποκαλούνται "στρατηγοί". Οι ηγέτες, είχαν άλλα συμφέροντα και εξυπηρετούσαν άλλους σκοπούς. Η Κόκκινη Μηλιά ήταν ο καταποντισμός αυτών των άνομων συμφερόντων που το πλήρωσε με το χειρότερο τρόπο ο ελληνικός λαός.

Η Ελλάδα υποδουλώνεται όσο σε καμιά άλλη περίοδο της ιστορίας της στο μεγάλο κεφάλαιο της Δύσης. Οι ξένοι κεφαλαιοκράτες θα κινούν από τώρα και στο εξής σαν μαριονέτες τους πολιτικούς μας.

Να οργανώσουμε τα συνδικάτα μας. Αυτά θα είναι η μεγάλη μας δύναμη. Μπροστά στα παράλυτα αστικά κόμματα, θα μοιάζουν με χέρια μπρατσωμένα αλληλέγγυα για να επωφελούνται από τις αρρυθμίες της πολιτικής μηχανής και το χαμηλό επίπεδο ζωής μιας χώρας καταχρεωμένης. Η απεργία είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο για να προκαλέσουν αυτές τις αρρυθμίες στο χώρο παραγωγής. Στόχος μας η φθορά και κωλυσιεργία στην προσπάθεια των κυβερνήσεων που θα ενεργούν σπασμωδικά, κάτω από την επιτήρηση των στρατιωτικών. Ο προσφυγόκοσμος είναι το κατάλληλο έδαφος για να σπείρουμε τις ιδέες μας».

Υ.Γ. Πηγή των πληροφοριών μου «Τα παιδιά της Νιόβης» του Τάσου Αθανασιάδη!