Τι κλάματα, κατάρες, ουρλιαχτά κι αντάρα!

Ηλιος - φωτιά, μεσημεριάτης τ' Αλωνάρη

φλέγει την άμμο, την ανάσα και τα μάτια

Μαννάδες αραπίνες μαβρομαντηλούσες

χτυπιούνται χάμου και δαγκώνουνε τα χέρια.

Γέροι και γράδες και μωρά και σκύλοι ουρλιάζουν.

***

Παντόγυρα ομορφόπαιδα στα γιορτινά τους

καβάλα και πεζούρα - κι όλα τους καινούρια:

νιάτα, στολή, σπαθιά, ντουφέκια - αθανασία!

Χαρούμενα και λέφτερα κ' ερωτευμένα

σε ξένον τόπο ξένοι αφέντες σταβροφόροι,

στο πανηγύρι του θανάτου χορεφτάδες.

***

Στη μέση ο λόρδος καπετάνπασας, κολόνα

πάνου στον άσπρο βουκεφάλα του, φαρμάκι

κατάχρυσο, θαμπώνει πιότερο από τον ήλιο.

Ασπρα χέρια και μάγουλα, μοσκομυρίζει,

γαλάζιον αίμ', αλλού κοιτάει, μακριά βιγλίζει.

Αντρας και δυο και τρεις φορές μπρος σε δεμένα

παλιόσκυλα, μα σαν κουρνιάζουνε στο πάρκο

τα κοτσύφια, στον μπάγκο γυναικούλα - μέλι!

***

Τέζα οι ξυπόλυτοι φελάχοι στη θελιά τους

με μάτια πεταμένα, κρεμασμένη γλώσσα

ντροπιάζουνε την άγια εικόνα του Κυρίου!

Και στα παλούκια δίπλ' άλλοι δεμένοι φταίχτες

τους κομματιάζει ο βούρδουλας κι αφτοί σπαράζουν,

στην αρχή ξεφωνάνε κ' ύστερα σωπαίνουν...

Και τα μάβρα καθάρματα, που τους προδώσαν,

τους βαράνε περσότερο και χαχανίζουν.

***

Οντας ανάσκελα η ξανθή χαρά του Γκαίτε,

η παιδούλα Μπετίνα, κλώτσαγε τον ήλιο,

από τον Ελυμπο ψηλά ο μουρντάρης Δίας

κρυφογελώντας χάηδεβε τ' άσπρα του γένια.

Ομοια ο τριπλός των χριστιανώνε Πηλοπλάστης

χαιρότανε να βλέπει τους αδικητάδες

να τους κουνάει ο Αιώνιος Νόμος στον αγέρα

κι άλλους να τους σωριάζει χάμου, κρέας κομμένο.

Μεγάλοι αμαρτωλοί, που θέλανε δικά τους

τα περιστέρια, τα καλύβια, την πατρίδα!

***

Κι ο Σατανάς, π' όλο γελάει και μοναχός του,

έκλαιγε τώρ' απ' το κακό του: - «Οι σατανάδες

του Κάτου Κόσμου τρισχειρότεροι από μένα»!

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ

Γενάρης του 1964

*Το ποίημα αυτό είναι σαν απάντηση στο ανέκδοτο ποίημα του Καβάφη, που δημοσιεύτηκε στο τεύχος της «Επιθεώρησης Τέχνης» το αφιερωμένο στον Αλεξανδρινό ποιητή.

Κ. Β.

(σ.σ. Το ποίημα του Καβάφη δημοσιεύτηκε στο τεύχος Δεκέμβρη 1963 και του Βάρναλη στο τεύχος Φλεβάρη 1964)