Υπάρχουν πολλοί τρόποι να υποτάξει κανείς τους εργαζόμενους στα συμφέροντα της μεγαλοεργοδοσίας. Ενας από αυτούς είναι, την ώρα που βρίσκεται σε εξέλιξη ένας μεγαλειώδης αγώνας όπως αυτός στην «Ελληνική Χαλυβουργία», που καταγράφει τη δύναμη της ταξικής αλληλεγγύης και ενότητας, να καλείς σε συμβιβασμό και αποδοχή τελικά των εργοδοτικών σχεδιασμών, όπως κάνει η «Κυριακάτικη Αυγή». Η οποία σημειώνει πως «όλοι γνωρίζουν ότι συνδικαλισμός χωρίς ευελιξία και τακτικές υποχωρήσεις δεν υπάρχει, όταν πολύ περισσότερο οι συνθήκες της ύφεσης σαρώνουν τον τομέα της μεταποίησης». Δηλαδή τι λέει ουσιαστικά; Οτι τώρα, που ο Μάνεσης πιέζεται από την ύφεση και την κρίση, είναι λογικό κι οι εργάτες να νερώσουν το κρασί τους και να συμβιβαστούν με τα εργοδοτικά σχέδια. Από πού κι ως πού όμως έχουν ευθύνη οι εργάτες για την ύφεση; Γιατί πρέπει να δεχτούν να δουλεύουν σαν σκλάβοι, να φορτωθούν τις συνέπειες μιας κρίσης που μόνο αυτοί δε δημιούργησαν;

Οι βαρύγδουπες δηλώσεις αλληλεγγύης που αφειδώς μοιράζει στους χαλυβουργούς (και) ο χώρος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να κρύψουν πως, τελικά, στρατεύονται πίσω από το «ρεαλισμό» των μονοπωλίων, που λέει ότι οι εργάτες οφείλουν να σκύβουν το κεφάλι σε ό,τι υπαγορεύει η «ανταγωνιστικότητα». Τέτοια είναι η αλληλεγγύη τους. Γι' αυτό άλλωστε και επιτίθενται στο ΚΚΕ. Γιατί είναι το μόνο κόμμα που με την πρότασή του για κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, παλεύει για την οικονομία όπου με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο θα διασφαλίζεται εργασία για όλους με πλήρη δικαιώματα, για αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους. Σ' αυτό το πλαίσιο παλεύει σήμερα, πρωτοστατεί να οργανωθούν οι εργατικοί αγώνες για να μπουν εμπόδια στη σημερινή αντεργατική πολιτική, να ακυρωθούν μέτρα, την ώρα που ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ πασχίζει να σώσει την ΕΕ, το ευρώ, καλώντας ταυτόχρονα σε πληρωμή του λεγόμενου νόμιμου χρέους και με την ιδιοκτησία των μονοπωλίων άθικτη.