Φώναζε ο Κήρυκας στην αρχαία Πνύκα. Και όποιος Αθηναίος ήθελε να «αγορεύσει», δηλαδή να μιλήσει, ανέβαινε στο βήμα και έλεγε την άποψή του για το θέμα που απασχολούσε την πόλη. Και έτσι, όλοι ήξεραν ποιος και τι έλεγε γι' αυτήν. Επειδή, όμως, στην εποχή μας όλ' αυτά δε γίνονται, και μόνο ο «κήρυκας» ακούει τι λένε στη σημερινή «Πνύκα» στη Βουλή, δηλαδή, σκέφτηκα πως θα ήτανε ενδιαφέρον να μάθουν και οι άλλοι «Αθηναίοι» τι λέω κατά καιρούς, όταν ο «κήρυκας» με ρωτά, αν «βούλομαι» να «αγορεύσω». Σήμερα, λοιπόν, δημοσιεύω εδώ μερικές από τις σκέψεις μου σχετικά με τα όσα σκέφτεται το υπουργείο να εφαρμόσει για την εισαγωγή των απόφοιτων του λυκείου στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ. Ποιος ξέρει, μπορεί μερικοί «Αθηναίοι» που δεν έχουν το δικαίωμα να «ανέβουν» στην Πνύκα, να βρουν ενδιαφέρον μέσα σ' αυτά που είπα!

Το πρώτο σχόλιο που θα μπορούσε, ή μάλλον που θα έπρεπε να κάνει κανείς κρατώντας στα χέρια του το σχέδιο νόμου είναι ότι κι αυτό αποτελεί μια ακόμα απόπειρα στην κατεύθυνση της μεταρρύθμισης που δεν έγινε, όπως θα έλεγε και ο Α. Δημαράς, χρησιμοποιώντας τον τίτλο του σημαντικού του βιβλίου του. Θέλω να πω, με άλλα λόγια πως ούτε αυτή τη φορά ξεκαθαρίζει το τοπίο στο πιο προβληματικό σημείο των εκπαιδευτικών μας πραγμάτων, εκεί δηλαδή, όπου οι απόφοιτοι του Λυκείου περνούν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, κι από εκεί στην επαγγελματική τους ζωή, στην κοινωνία, με άλλα λόγια. Επίσης, επιτρέψτε μου να το ισχυριστώ πως κι αυτή τη φορά, βρισκόμαστε μπροστά στην επιμονή της κυβέρνησης ότι τα πράγματα στο χώρο της εκπαίδευσης μετά από το νόμο 2525/97 όλα πάνε καλά. Και κείνο που φταίει και δημιουργεί παράπονα και αντιδράσεις είναι κάποιες λεπτομέρειες, ασήμαντες ή σημαντικές, δεν έχει σημασία, λεπτομέρειες όμως.

Ετσι, συνεχίζει να επιμένει το υπουργείο Παιδείας, καταθέτοντας το νομοσχέδιο που συζητούμε, όλα θα διορθωθούν. Οι δάσκαλοι θα πιάσουν ήσυχοι τις κιμωλίες στο χέρι, οι μαθητές θα επιστρέψουν κι αυτοί ήσυχοι στα θρανία, οι γονείς θα κοιμούνται ήσυχοι πια και οι εισαγγελείς μαζί με τους αστυνομικούς θα απομακρυνθούν από τα «εκπαιδευτικά» τους καθήκοντα. Αρκεί να βρούμε έναν τρόπο εισαγωγής στα πανεπιστήμια αυτών που βγαίνοντας από το ενιαίο λύκειο θα κρατούν στα χέρια τους το απολυτήριο και μια «βεβαίωση», που θα δείχνουν και τα δύο με την ποσοτική γλώσσα των αριθμών την επιφάνεια της κατάρτισής τους. Αυτό σημαίνει όμως πως ούτε κι αυτή τη φορά η κυβέρνηση θα βγει από το αδιέξοδο, παρ' όλες τις οραματικές δηλώσεις του υπουργού της Παιδείας. Και το λέω αυτό γιατί ξέχασε και πάλι αυτό που όλοι, ειδικοί και μη, έχουν παραδεχτεί, πως είτε σχεδιάσουμε από την αρχή μια νέα «μεταρρύθμιση», είτε επιχειρήσουμε να διορθώσουμε όποια κομμάτια από την παλιά ισχύουν παραπαίοντας, πρέπει να αρχίσουμε από κάτω. Και μια τέτοια άποψη γίνεται ακόμα πιο επιτακτική, στην περίπτωση που η Βουλή συζητά ένα νομοσχέδιο σχετικό με «Ρυθμίσεις θεμάτων εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση». Ρυθμίσεις, με άλλα λόγια, που αντιμετωπίζονται στο χώρο της εθνικής μας εκπαίδευσης από τον 19ο αι. Σχετικό διάταγμα του 1837 ορίζει «Διά την ανωτέραν επιστημονικήν, και διά την εις το πανεπιστήμιον μετάβασιν απαιτουμένην, προσέτι δε και διά τον κοινωνικόν βίον αναγκαιοτάτην, εκπαίδευσιν, θέλουν υφίστασθαι τα ελληνικά σχολεία και υπεράνω αυτών τα γυμνάσια». Κι αυτό σημαίνει πως δεν μπορούμε να ρυθμίζουμε διοικητικά τους τρόπους εισαγωγής των αποφοίτων του ενιαίου λυκείου αν δεν έχουμε με ακρίβεια ρυθμίσει τη δομή, τη λειτουργία και, προπαντός την εκπαιδευτική αυτονομία του εκπαιδευτικού συστήματος που προηγείται του πανεπιστημίου αυτό δηλαδή που το διάταγμα του 19ου αι. ορίζει «θέλουν υφίστασθαι τα ελληνικά σχολεία και υπεράνω αυτών τα γυμνάσια».