Ευθυγραμμισμένη με την προσπάθεια να απαλειφθεί κάθε φωνή που εναντιώνεται στην πολιτική του μαύρου μετώπου, να χωρέσει κάθε συλλογική διεκδίκηση στα μέτρα της πολιτικής τους, είναι η πρόσφατη απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθήνας που απορρίπτει αίτηση σύστασης Συλλόγου Γονέων επειδή στο καταστατικό του μιλά για διεκδίκηση «ενιαίου δωδεκάχρονου σχολείου» και «μιας αληθινά Ενιαίας Ανώτατης Εκπαίδευσης με ισότιμα τμήματα και σχολές».

Κατά τα προβλεπόμενα από την τυπική διαδικασία, η προσωρινή διοικούσα επιτροπή του Συλλόγου Γονέων 2ου Λυκείου Πόρτο Ράφτη - Μαρκόπουλου υπέβαλε στο Πρωτοδικείο το Καταστατικό του για έγκριση. Το πρωτοδικείο, με την απόφασή του (11 Γενάρη 2012) απαντά μεταξύ άλλων ότι τα συγκεκριμένα στοιχεία του Καταστατικού «επιβάλλουν την υποστήριξη ενός υποδείγματος οργάνωσης της Παιδείας που αποκλίνει σημαντικά από το ιστορικά καθιερωμένο εδώ και δεκαετίες πλέον και προβλεπόμενο από τις οικείες νομικές διατάξεις σύστημα διάρθρωσης της εκπαίδευσης στη χώρα μας». Κρίνει δε, ότι «οι διατάξεις αυτές του Καταστατικού στερούν ανεπίτρεπτα από την πλειοψηφία των μελών του συλλόγου τη νόμιμη δυνατότητα να αποφασίσουν, να προωθήσουν, στα πλαίσια λειτουργίας του συλλόγου, ένα διαφορετικό από το από αυτές επιβαλλόμενο σύστημα οργάνωσης της εκπαίδευσης». Ζητά να προσκομιστεί «νέο καταστατικό του σωματείου, με χρονολογία και υπογεγραμμένο από τα ιδρυτικά του μέλη, από το οποίο θα έχουν απαλειφθεί α) από τη διάταξη του άρθρου 2 στοιχείο 2 του προσκομισθέντος καταστατικού η φράση "ενιαίου δωδεκάχρονου σχολείου", και β) από τη διάταξη του άρθρου 2 στοιχείο 6 αυτού η φράση "μιας αληθινά Ενιαίας Ανώτατης Εκπαίδευσης με ισότιμα ιδρύματα, τμήματα και σχολές", όπως ειδικότερα ορίζεται στο διατακτικό της παρούσας».

Η αντιμετώπιση που είχε ο Σύλλογος από το Πρωτοδικείο είναι ενδεικτική της πανταχού παρούσας προσπάθειας να συμβιβαστεί ο λαός με την πραγματικότητα που του διαμορφώνουν, σε μία περίοδο μάλιστα έντασης της επίθεσης στα δικαιώματά του. Μαρτυρά την αγωνία της αστικής τάξης να μην «ξεφύγουν» οι διεκδικήσεις του λαού από το «ιστορικά καθιερωμένο» και «προβλεπόμενο από τις οικείες νομικές διατάξεις», όπως αναφέρεται στη συγκεκριμένη περίπτωση για το ταξικό, αναχρονιστικό και πίσω από τις πραγματικές ανάγκες εκπαιδευτικό σύστημα.

Η απόφαση είναι ενδεικτική και του πώς θέλουν τους συλλόγους γονέων: Σαν διεκπεραιωτές υποχρεώσεων που η πολιτεία θα έπρεπε να καλύπτει, να αγοράζουν χαρτιά υγείας, να βάφουν τα σχολεία, να αποτελούν ένα χόμπι και όχι μέσο συλλογικής διεκδίκησης, χωρίς όραμα και στόχους πάλης.