Είναι κάπως χυδαίο να εμφανίζεται στο πλευρό και του θύτη και του θύματος ταυτόχρονα. Αλλά και βαθιά υποκριτικό, σαφώς καιροσκοπικό και δημαγωγικό.

Αυτό κάνει η ΕΣΕΕ. Πρόθυμη και βιαστική κάθησε στο τραπέζι του «κοινωνικού διαλόγου» - φάρσα να δει τι μπορεί να κόψει - φάει από τους εργαζόμενους, κατ' επιταγή της κυβέρνησης και της τρόικας.

Και την ίδια ώρα, την ώρα που είχε βάλει την πετσέτα στο λαιμό της και κρατούσε σφιχτά τα μαχαιροπίρουνα πάνω από το «πιάτο» με τον κατώτερο μισθό, τις συλλογικές συμβάσεις, τα επιδόματα Πάσχα και Χριστουγέννων, τις ωριμάνσεις, τις ασφαλιστικές εισφορές, έλεγε με περίλυπο ύφος: «Δεν πρέπει να τα φάμε όλα, ας αφήσουμε και κάτι στους καημένους τους εργαζόμενους, να έχουν να ψωνίζουν στα μαγαζιά μας».

Τώρα βγαίνει ο πρόεδρος της ΕΣΕΕ, ο Β. Κορκίδης και δηλώνει «νιώθουμε ηττημένοι» επειδή «οι κόκκινες γραμμές κατέληξαν σε κόκκινες κορδέλες» και ότι «θα αγωνιστούμε για τη διαφύλαξη των επιχειρήσεών μας και για το επίπεδο διαβίωσης του ελληνικού λαού».

Πρώτα δίνεις σήμα «να βγάλουν το σκασμό» τα μέλη σου επειδή εσύ συνευρίσκεσαι με τους «εταίρους» σου και ύστερα, αφού πρώτα έγινε η δουλειά και έπιασε τόπο ο κατευναστικός και ενδοτικός ρόλος σου, βάζεις τις φωνές.

Από τέτοια παραδείγματα η Ιστορία έχει και περίσσευμα. Οι πονηριές δεν έχουν πέραση πια. Αυτά να τα σκεφτούν όσοι μικρέμποροι επιμένουν να βλέπουν τον κόσμο με τα «γυαλιά» της αντίδρασης, ενώ τους έχουν στη σειρά για προγραφή.

Αλλά δεν είναι αργά. Οι δυνάμεις της ΠΑΣΕΒΕ είναι παντού, παλεύουν με «νύχια και με δόντια», έχοντας το πλεονέκτημα της πανίσχυρης συμμαχίας τους με τους εργαζόμενους. Η ενίσχυσή τους αποτελεί τη μόνη εγγύηση για όλα τα λαϊκά στρώματα.