«Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα σχέδιο ανάκαμψης για την απασχόληση και την αειφόρο ανάπτυξη... Μια πολιτική τόνωσης της οικονομίας μέσω επενδύσεων θα πρέπει να είναι η λύση της επιλογής». Αυτά κι άλλα παρόμοια τονίζουν σε ανακοινώσεις και δηλώσεις τα στελέχη της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων(ΣΕΣ), προσπαθώντας να πείσουν ότι στις 29 Φλεβάρη προχωρούν σε «πανευρωπαϊκή μέρα δράσης». Για το ότι δρουν, δεν υπάρχει αμφιβολία. Δρουν... Το ζήτημα είναι για ποιανού τα συμφέροντα. Γιατί, οι επισημάνσεις και στοχεύσεις τους σε τίποτα δε διαφοροποιούνται από αυτές που μοιράζουν και τα στελέχη της Κομισιόν, των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων αλλά και των επιχειρήσεων. Γιατί όλα τα αντεργατικά μέτρα στο όνομα τέτοιων επιδιώξεων εφαρμόζονται. Για παράδειγμα, η μείωση της φορολόγησης των επιχειρήσεων, στο όνομα της «τόνωσης της οικονομίας» προωθείται. Η σφαγή μισθών και συντάξεων, στο όνομα της «τόνωσης της οικονομίας» υλοποιείται. Η μείωση του λεγόμενου «εργατικού κόστους», στο όνομα της στήριξης των «επενδύσεων» έρχεται κι επανέρχεται.

Αν η ΣΕΣ και τα παρακλάδια της στη χώρα μας, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, θέλουν αλήθεια την «ανάπτυξη» και την «απασχόληση» που απαιτούν οι λαϊκές ανάγκες, γιατί δε βγαίνουν να διαδηλώσουν π.χ. για σταθερή εργασία με πλήρη δικαιώματα κόντρα στα μονοπώλια; Ποια ανάπτυξη μπορεί να εξασφαλιστεί με εργαζόμενους να ανακυκλώνονται από δουλειά σε δουλειά, να πηγαινοέρχονται από την ημιαπασχόληση στην ανεργία; Μόνο η ανάπτυξη που συμφέρει τα μονοπώλια, αυτή που και χτυπά τα μισθολογικά - ασφαλιστικά - εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων και προσαρμόζει το αποτέλεσμα κάθε εργασίας όχι στις ανάγκες της κοινωνίας αλλά στις ανάγκες της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Αλλά, λογικό είναι: γι' αυτή την ανάπτυξη η ΣΕΣ όπως και οι ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ συζητάνε σε «διαλόγους» εδώ και χρόνια, θα 'βγαιναν ποτέ να διαδηλώσουν εναντίον της;...