Στις βασικές πτυχές του «Δόγματος Τρούμαν» και του «Σχεδίου Μάρσαλ» θα είναι αφιερωμένη η εκπομπή «Ποιητική Αδεία» που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης την Κυριακή 1-3 μμ στον «902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM».

Το «Δόγμα Τρούμαν» και το «Σχέδιο Μάρσαλ» αποτέλεσαν τον «πρόλογο» της στήριξης του αστικού μεταπολεμικού καθεστώτος στην Ελλάδα, η οποία ολοκληρώθηκε με την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ και την εγκατάσταση των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα.

Το «Σχέδιο Μάρσαλ», το οποίο είναι αδιάσπαστο από το «Δόγμα Τρούμαν», αποτελούσε μια γιγαντιαία επιχείρηση αντεπαναστατικού πολέμου με διπλό στόχο: Από τη μια στρεφόταν εναντίον των επαναστατικών δυνάμεων στη Δυτική Ευρώπη και από την άλλη αποσκοπούσε στην πρόσδεση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης στην ιμπεριαλιστική τροχιά με ταυτόχρονη απομόνωση της ΕΣΣΔ.

Το «Δόγμα Τρούμαν» είχε εξαγγελθεί στις 12 Μάρτη 1947 και το «Σχέδιο Μάρσαλ» παρουσιάστηκε στις 5 Ιούνη της ίδιας χρονιάς, ενώ από την άποψη της ουσίας του δεν ήταν κάτι το πρωτοφανές, αλλά εντάσσεται σε μια σειρά προηγουμένων σχεδίων διείσδυσης του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού των ΗΠΑ στην Ευρώπη.

Η εξαγγελία των δύο αυτών προγραμμάτων συνοδεύθηκε από την όξυνση κλίματος αντικομμουνιστικής και αντισοβιετικής υστερίας, ενώ δεν πρέπει να λησμονείται ότι οι «ειδικές συνθήκες» της Ελλάδας, δηλαδή ο αγώνας του ΔΣΕ, ήταν εκείνες που «τράβηξαν» το ενδιαφέρον του Τρούμαν.

Οι πόροι του Σχεδίου Μάρσαλ, που εισέρρευσαν στην Ελλάδα, αποκατέστησαν τα κέρδη του μονοπωλιακού κεφαλαίου, ανανέωσαν τη βάση του και επέτρεψαν την ανάπτυξή του για δεκαετίες, χωρίς ωστόσο να λύσει τα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Εξάλλου την αστική τάξη την ενδιέφερε, πριν απ' όλα και κυρίως, η στερέωση της πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας της.

Είναι πράγματι εντυπωσιακό, σε επίπεδο συμβολισμών, ότι και στις σημερινές συνθήκες χρησιμοποιείται και πάλι ο όρος «Σχέδιο Μάρσαλ» για την «ανάπτυξη», ένα «νέο» σχέδιο, από το οποίο μόνο τα μονοπώλια θα ωφεληθούν, ενώ τα κονδύλια αυτού του «νέου Σχεδίου Μάρσαλ» δεν προέρχονται από πουθενά αλλού, παρά από τη «νόμιμη» κλοπή του πλούτου που παράγει η εργατική τάξη.