Ενα θέμα που επανέρχεται στην επικαιρότητα και θα επανέρχεται συνεχώς και στο μέλλον όσο θα προχωράει η κρίση του σημερινού συστήματος είναι και η βία στα γήπεδα, από νέους κυρίως που είτε αυθόρμητα αλλά πολλές φορές και καθοδηγούμενοι από τους οργανωμένους συλλόγους επιδίδονται σε βανδαλισμούς και έκτροπα. Το θέμα αυτό απασχόλησε την προχτεσινή ημερίδα της Ελληνικής Εταιρίας Θυματολογίας - με θέμα «Αθλητισμός, βία, θυματοποίηση, προστασία», όπου οι ομιλητές από διαφορετικές αφετηρίες αναφέρθηκαν λίγο έως πολύ στα αίτια που προκαλούν τη βία στους αθλητικούς χώρους (ανεργία, ναρκωτικά, οργανωμένοι σύνδεσμοι φιλάθλων, εμπορευματοποίηση του αθλητισμού, στημένες διαιτησίες κλπ.). Είναι ενδεικτική η άποψη που διατυπώθηκε από τον Αντώνη Αντωνιάδη, πρόεδρο του Πανελληνίου Συνδέσμου Αμειβόμενων Ποδοσφαιριστών (ΠΣΑΠ) ότι «ο αθλητισμός δεν παράγει βία! Η βία είναι αποκλειστικά θέμα του κράτους, που με την τακτική της ατιμωρησίας και της επιείκειας επιτρέπει στους αθλητικούς παράγοντες να κάνουν ό,τι θέλουν εντός και εκτός γηπέδων»...

Αποκαλυπτικό του πόσο η επίσημη πολιτεία δεν ενδιαφέρεται να αντιμετωπίσει το συγκεκριμένο φαινόμενο, είναι και το γεγονός πως τα τελευταία δέκα χρόνια δεν έχει υπάρξει ουσιαστική προσπάθεια - σε επίπεδο γενικευμένης έρευνας - να εντοπιστούν οι βαθύτερες αιτίες που το προκαλούν. Η τελευταία ανάλογη έρευνα έγινε από ομάδα επιστημόνων, σε συνεργασία με τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, τη διετία 1986 - 1988 και από τότε ακολούθησαν μόλις έξι ακόμη έρευνες, που έγιναν «ερασιτεχνικά» από ομάδες φοιτητών του Παντείου και της Νομικής.

Τα αποτελέσματα της μόνης - μέχρι σήμερα - επίσημης επιστημονικής έρευνας υπενθύμισε προχτές στο ακροατήριο ο εγκληματολόγος Νέστορας Κουράκης. Χωρίς να αναφερθεί στα ποσοστά («τα οποία έχουν αλλάξει προς το χειρότερο και σαφώς δεν ανταποκρίνονται στη σημερινή πραγματικότητα»), ο καθηγητής περιέγραψε το προφίλ του λεγόμενου «ταραξία των γηπέδων». Συνήθως γύρω στα 20, παιδί οικογενειών με υψηλό εισόδημα - «κι όχι φτωχόπαιδα, όπως θα υπέθεταν οι περισσότεροι» - με γονείς που εργάζονται και λείπουν απ' το σπίτι πολλές ώρες την ημέρα και που αδυνατούν να επιτηρήσουν τα παιδιά τους, κακοί μαθητές συνήθως, που νιώθουν απ' τα πρώτα τους βήματα την κοινωνική απόρριψη και καχυποψία. «Αυτά τα παιδιά είναι εκφραστές των γενικότερων προβλημάτων της κοινωνίας μας και αποτελούν ουσιαστικά την κορυφή του παγόβουνου», είπε ο Ν. Κουράκης.

Τόσο ο εγκληματολόγος, όσο και ο καθηγητής ΤΕΙ Μεσολογγίου Χρ. Τσουραμάνης, αναφέρθηκαν και στα «τελευταία νέα» (πρόκειται για δημοσκόπηση που δημοσιοποιήθηκε στις 5/2/1998), όπου στην ερώτηση «Ποιοι φταίνε για τη βία στα γήπεδα» οι απαντήσεις που δόθηκαν ήταν: Οι οργανωμένοι σύνδεσμοι φιλάθλων, οι διοικήσεις των ομάδων, η διαιτησία, η αθλητική ηγεσία, η αστυνομία, οι αθλητικές εφημερίδες και, τέλος, οι ποδοσφαιριστές.

Ολοι ωστόσο, συμφώνησαν προχτές πως η βία στα γήπεδα «είναι πολύπλοκο κοινωνικό πρόβλημα, που μπορεί τις ρίζες του να τις έχει στον κλονισμό της οικογένειας, αλλά τις λύσεις τις έχει μόνο στην τακτική της επίσημης πολιτείας». Επίσης κοινή ήταν η διαπίστωση ότι η βία δεν αντιμετωπίζεται με τους χιλιάδες αστυνομικούς που επιστρατεύονται κάθε Κυριακή στα γήπεδα (στα ντέρμπι ο αριθμός των αστυνομικών φτάνει τις 4.500!). Χρειάζεται ουσιαστική παρέμβαση στις οργανωμένες θύρες που έχουν πληρωμένους οπαδούς, εκεί που τα ναρκωτικά φτάνουν με χίλιους δύο τρόπους. Οι όποιες τιμωρίες εξαντλούνται στα 16χρονα παιδιά και μένουν στο απυρόβλητο οι διάφοροι μεγαλοσχήμονες παράγοντες που είναι οι πρώτοι που τροφοδοτούν τέτοιες καταστάσεις με την ανοχή και κάλυψη του κράτους.