Εκδήλωση μνήμης και τιμής στις χιλιάδες γυναίκες αγωνίστριες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, αλλά και ολόκληρες οικογένειες αγωνιστών που εξορίστηκαν, βασανίστηκαν και μαρτύρησαν στο Τρίκερι την περίοδο 1948-1953, οργάνωσαν στο «Μεταξουργείο» Βόλου, ο Δημοκρατικός Σύλλογος Γυναικών Ν. Μαγνησίας και η Επιτροπή Ειρήνης Βόλου. Στην εκδήλωση μίλησαν ο Χάρης Ρούσης, αντιπρόεδρος της Επιτροπή Ειρήνης Βόλου και η Ρίτσα Κωτή, πρόεδρος του Δημοκρατικού Συλλόγου Γυναικών Ν. Μαγνησίας και παρουσιάστηκαν αποσπάσματα από τα Ντοκιμαντέρ «ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ», «Η ΖΩΗ ΣΤΟΥΣ ΒΡΑΧΟΥΣ», «ΑΛΗΘΙΝΑ ΣΕΝΑΡΙΑ», «ΤΡΙΚΕΡΙ ΤΟΠΟΣ ΕΞΟΡΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ». Εγινε προβολή φωτογραφιών από τη ζωή των εξόριστων γυναικών στο Τρίκερι και έκθεση φωτογραφιών από τότε. Επίσης, παρουσιάστηκαν συνεντεύξεις και μαρτυρίες από εξόριστες που έζησαν εκεί, ή άλλες που ήταν μικρά παιδιά και εξορίστηκαν με τις μητέρες τους -χαρακτηριστική η μαρτυρία της Μαρίκας Ουσταμπασίδου, που έκανε στην εξορία 5 χρόνια (1949-1953) για τη δική της δράση, ακολουθώντας όλο τον κύκλο εξορίας: Χίος - Τρίκερι - Μακρόνησος - Τρίκερι. Τέλος, δόθηκαν τιμητικές διακρίσεις σε γυναίκες που έκαναν εξορία στο Τρίκερι.

«Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, που παραχαράσσεται προκλητικά η ιστορία, που προσβάλλεται η ιστορική μνήμη των λαών που έδωσαν εκατομμύρια νεκρούς στον αντιφασιστικό αγώνα, που ποινικοποιείται η αγωνιστική δράση και επιδιώκεται να φιμωθούν οι αντιιμπεριαλιστικές φωνές, που η βαρβαρότητα ενάντια σε κατακτήσεις και δικαιώματα αυξάνεται και η καπιταλιστική κρίση επέβαλε ταχύτατα τόσα αντιλαϊκά μέτρα, σήμερα περισσότερο από ποτέ πρέπει να παραμείνει ζωντανή η μνήμη», τονίστηκε, εκτός των άλλων.

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, στο Τρίκερι, το 1947 αρχικά κλείστηκαν οι μετέπειτα Μακρονησιώτες αγωνιστές, μαζί με «προληπτικές» κρατούμενες. Κατά την πρώτη περίοδο, εξόριστες γυναίκες βρίσκονταν, μαζί με τους άνδρες, σχεδόν σε κάθε τόπο εξορίας. Αργότερα, τα μέρη συγκέντρωσής τους συγκεκριμενοποιήθηκαν. Από το Μάρτη του 1948 κύριος χώρος συγκέντρωσής τους έγινε η Χίος. Ενα χρόνο αργότερα μεταφέρθηκαν στο Τρίκερι, στη συνέχεια τις υποδέχτηκε η Μακρόνησος και κατόπιν ξανά το Τρίκερι. Ετσι το τρίγωνο Χίος, Μακρονήσι, Τρίκερι πέρασε στην ιστορία ως το τρίγωνο του βασανισμού των γυναικών την περίοδο του εμφυλίου πολέμου, αλλά και για ένα διάστημα της μετεμφυλιακής περιόδου.

Μετά τα μαρτύριά τους στο Τρίκερι, ένας μεγάλος αριθμός γυναικών οδηγήθηκε στο «καθαρτήριο» της Μακρονήσου. Οσες δε λύγισαν (οι μισές περίπου), στο κολαστήριο της Μακρονήσου, ξαναστάλθηκαν τον Αύγουστο του 1950 στο Τρίκερι. Από εκεί, λόγω της διεθνούς κατακραυγής ενάντια στα στρατόπεδα, άρχισε η σταδιακή απόλυση εξόριστων γυναικών, μέχρι τον Απρίλη του 1953, οπότε οι τελευταίες 19 εξόριστες μεταφέρθηκαν στον Αϊ-Στράτη.

Τον Απρίλη του 1949, οι «προληπτικές» κρατούμενες στο Τρίκερι έσμιξαν με 1.200 εξόριστες που μεταφέρθηκαν από τη Χίο. Συνολικός αριθμός εξόριστων γυναικών 3.500! Το Σεπτέμβρη του 1949, μαζί με τα παιδιά, στο Μοναστήρι κρατούνταν 5.000 περίπου ψυχές, στριμωγμένες, σε τρύπιες σκηνές, χωρίς στρώματα, ρούχα, παπούτσια. Στερούνταν τα πάντα και τα πιο στοιχειώδη, τροφή, νερό, γιατρό, φάρμακο. Ακόμα και τα χρήματα, τα δέματα, τα γράμματα που έστελναν οι οικογένειές τους.