Οι συντάκτες της έκθεσης του ΚΕΠΕ κάνουν άλμα στον τομέα του φαρμάκου, προτείνοντας, στο κεφάλαιο για το επάγγελμα του φαρμακοποιού, την «απελευθέρωση» της αγοράς φαρμάκου. Οι συντάκτες της έκθεσης, αφού αναφέρονται στους όρους και προϋποθέσεις για την απόκτηση άδειας άσκησης του επαγγέλματος του φαρμακοποιού και τη χορήγηση άδειας λειτουργίας φαρμακείου:

• Διατυπώνουν την εκτίμηση ότι «από πλευράς ύψους του ποσοστού κερδών, η Ελλάδα κατατάσσεται στις χώρες με υψηλά ποσοστά κέρδους».
• Επισημαίνουν πως «οι παρεμβάσεις, που αφορούν στις αμοιβές των φαρμακοποιών με τον ορισμό ενιαίου ποσοστού κέρδους των φαρμακοποιών, θεωρούνται σημαντικές».
• Υποστηρίζουν ότι «με τον τρόπο αυτό οι επαγγελματίες της κατηγορίας αυτής εξασφαλίζουν εισοδήματα αρκετά υψηλότερα από το μέσο όρο, ενώ υπάρχουν σημαντικές επιπτώσεις στη φαρμακευτική δαπάνη».
• Δίνουν έμφαση στα ποσοστά κέρδους, επισημαίνοντας πως σε άλλες χώρες της ΕΕ τα ποσοστά κέρδους των φαρμακοποιών είναι χαμηλότερα για τα ακριβότερα φάρμακα και υψηλότερα για τα πιο φθηνά.
• Αποφαίνονται πως «οι πληθυσμιακοί περιορισμοί που τίθενται από το ν. 1963/20-9-91 αποτελούν φραγμό εισόδου στο επάγγελμα, που, ναι μεν, δεν ορίζουν την προσφορά, αλλά τείνουν να την περιορίσουν, περιορίζοντας τον ανταγωνισμό και επιτείνουν τις τάσεις για αρνητικές εξελίξεις στον κλάδο», για να συμπληρώσουν στη συνέχεια ότι «με τους υφιστάμενους περιορισμούς δημιουργείται υπεραξία στους κατόχους των αδειών, χωρίς να συντρέχουν λόγοι γι' αυτό και αδικαιολόγητα οφέλη για τους κατόχους αδειών». Είναι γνωστό, υποστηρίζουν, «ότι νέοι επαγγελματίες καταβάλλουν σε αποσυρόμενους από το επάγγελμα σημαντικά ποσά για την απόκτηση της άδειας, χωρίς βεβαίως να είναι γνωστή η έκταση του φαινομένου», για να στηρίξουν την άποψή τους ότι «η απελευθέρωση της αγοράς θα μπορούσε να εκμηδενίσει τέτοιου είδους φαινόμενα, όμως και στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να μελετηθούν οι επιπτώσεις που μια πιθανή απελευθέρωση θα είχε στην κατανάλωση των φαρμάκων και της φαρμακευτικής δαπάνης».

Συγκρίνοντας τον αριθμό των φαρμακείων που λειτουργούν, υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα είχε τη μικρότερη αναλογία κατοίκων ανά φαρμακείο με 1.450 κατοίκους ανά φαρμακείο το 1993 και 1.259 το 1996. Στη χώρα μας, σημειώνεται, κάθε φαρμακείο έχει έναν επιστήμονα φαρμακοποιό, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, όπου η αντίστοιχη αναλογία είναι 2 φαρμακοποιοί ανά φαρμακείο. «Δηλαδή», καταλήγει, «τα φαρμακεία στην Ελλάδα αποτελούν ουσιαστικά μονοπρόσωπες επιχειρήσεις, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, όπου η κυρίαρχη οικονομική μορφή λειτουργίας φαρμακείου είναι τα συνεταιριστικά φαρμακεία. Σχετικά με τις δραστηριότητες του φαρμακοποιού, αποφαίνονται πως φαίνεται να περιορίζονται σημαντικά, λόγω της αυξανόμενης ποσότητας των έτοιμων φαρμακευτικών προϊόντων από τις φαρμακευτικές βιομηχανίες και της τάσης για τη χορήγηση πρωτότυπων συσκευασιών. Υποστηρίζοντας την ελεύθερη πώληση των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων εκτός από τα φαρμακεία και από τα ράφια άλλων καταστημάτων, παραθέτουν συγκριτικά στοιχεία με την κατάσταση που επικρατεί σε άλλες χώρες - μέλη της ΕΕ, ενώ συγχρόνως τίθεται για πρώτη φορά θέμα αναγκαιότητας ή μη του μονοπωλίου των φαρμάκων από τους φαρμακοποιούς». Αλλού σημειώνεται ότι «το θέμα των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων, της συρρίκνωσης των διακινούμενων από τα φαρμακεία προϊόντων, της πώλησής τους από άλλα καταστήματα και της αναγκαιότητας ή μη του μονοπωλίου των φαρμάκων από τους φαρμακοποιούς, απαιτεί πολύ προσεκτικούς χειρισμούς και βαθμιαία βήματα, στηριγμένα σε επιστημονικές αναλύσεις και υιοθέτηση διαδικασιών αξιολόγησής τους».

Τέλος, θέτουν και θέμα επανεξέτασης του ρόλου του φαρμακοποιού, με κύριο άξονα τη δυνατότητα για διεύρυνση του ρόλου του σε άλλες δραστηριότητες, όπως την επαναλαμβανόμενη συνταγογραφία, την παρακολούθηση της φαρμακευτικής αγωγής διαφόρων κατηγοριών ασθενών, την ανάπτυξη διαγνωστικών υπηρεσιών κ.ά.