Οι διαδικασίες αδειοδότησης των επαγγελμάτων υγείας δεν έχουν περιορισμούς όσον αφορά τον αριθμό των ατόμων που μπορούν να αδειοδοτηθούν, «αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να εξεταστούν κριτικά οι γραφειοκρατικές διαδικασίες αδειοδότησης, έτσι ώστε, όπου αυτό μπορεί να γίνει χωρίς βλάβη του δημοσίου συμφέροντος, αυτές να απλοποιηθούν», αναφέρει το πόρισμα στο κεφάλαιο για το υπουργείο Υγείας.

Ο ρυθμιστικός ρόλος του υπουργείου Υγείας αφορά στους ιδιωτικούς φορείς της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας φροντίδας υγείας, την ιατρική διαφήμιση, τους επαγγελματίες υγείας και πρόνοιας, τους φαρμακοποιούς και τα φαρμακεία. (Βλέπε το σχετικό πίνακα με τα θεωρούμενα «κλειστά επαγγέλματα» του κλάδου). Βέβαια, η «βλάβη του δημοσίου συμφέροντος» έχει επέλθει, καθώς στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια ιδιωτική φροντίδα έχει επικρατήσει η ασύδοτη επιχειρηματική δραστηριότητα. Είναι αποκαλυπτική άλλωστε η κατάληξη του πορίσματος για το υπουργείο Υγείας: «Αν και λόγω της συγγένειας του θέματος με τα επαγγέλματα υγείας εξετάζεται συνοπτικά το καθεστώς λειτουργίας των ιδιωτικών κλινικών και άλλων καταστημάτων που προσφέρουν υπηρεσίες υγείας, οι επικεφαλής αυτών των επιχειρήσεων μάλλον ως επιχειρηματίες δρουν παρά ασκούν επάγγελμα. Ετσι οι περιορισμοί που ισχύουν πρέπει να εξετάζονται περισσότερο από την άποψη της επιχειρηματικής λειτουργίας μάλλον, παρά από την άποψη της λειτουργίας των επαγγελμάτων» (σσ δικές μας οι υπογραμμίσεις).

Η ασύδοτη δράση στο χώρο ιδιαίτερα της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας αποκαλύπτεται και από το γεγονός ότι και το ίδιο το ΚΕΠΕ δεν μπόρεσε να καταγράψει το νομοθετικό πλαίσιο που θεσμοθετήθηκε. Ετσι κάνει αναφορά στο νόμο 2071/1992 που προβλέπει την έκδοση του Προεδρικού Διατάγματος για τους όρους λειτουργίας της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, αλλά δεν κατέγραψε την αντίστοιχη τροποποίηση του νόμου 2256/94 (άρθρο 4) για το ίδιο θέμα.

Βέβαια, δε χρειάστηκε μια τέτοια καταγραφή, αφού η αγορά λειτούργησε από μόνη της και τα κάθε είδους διαγνωστικά κέντρα ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια απομυζώντας δημόσιους πόρους μέσα από δρόμους που δεν είναι του παρόντος να αναπτυχθούν. Εκείνο που έγινε σε πολιτικό επίπεδο ήταν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να παίζουν στην κυριολεξία τον παπά παρουσιάζοντας σχέδια Προεδρικών Διαταγμάτων που ποτέ δεν υλοποιήθηκαν, ενώ αρνήθηκαν πεισματικά τη νομοθέτηση της ομαδικής άσκησης της ιατρικής -κατά τα γαλλικά πρότυπα- ώστε να αποτραπεί η ασύδοτη επιχειρηματική δραστηριότητα στο χώρο.

Στη συνέχεια αναφέρεται στην καταγραφή της νομοθεσίας για τις ιδιωτικές κλινικές. Αλλά και πάλι δεν καταγράφτηκε το ΠΔ 235/2000 (δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 199 της 14.9.2000) και το μόνο που κάνει είναι να βάζει κάποιες προϋποθέσεις για τις κτιριακές εγκαταστάσεις και την είσοδο εργολάβων στην καθαριότητα, στην κουζίνα και τη φύλαξη των κλινικών.

Ακολουθεί η αναφορά στους ιδιωτικούς φορείς ψυχικής υγείας με βάση το νόμο 2071/92, όπου και πάλι αγνοεί το νόμο 2716/1999 που επιτρέπει την «ίδρυση και λειτουργία από φυσικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου κερδοσκοπικού ή μη χαρακτήρα... κέντρων Ημέρας, Προστατευομένων Διαμερισμάτων, Οικοτροφείων, Ξενώνων, Ειδικών Κέντρων Κοινωνικής Επανένταξης και Ειδικών Μονάδων Αποκατάστασης και Επαγγελματικής Επανένταξης».